بختیار علی، نویسنده کرد می‌گوید: هیچ کس به ما کمک نمی‌کند مگر اینکه خودمان به خودمان کمک کنیم. تظاهرات در خیابان‌ها و تکان دادن پرچم‌ها کافی نیست. برای کردها، این تغییری ایجاد نمی‌کند. ما باید از نقش قربانی جدا شویم.
مصطفی فرزانه در سال ۱۳۰۸ در تهران متولد شد. او بیشتر با کتاب «آشنایی با صادق هدایت» شناخته می‌شد. او که از پیشگامان سینمای مستند نیز شناخته می‌شود، در سه جشنواره کن، ونیز و لوکارنو نیز حضور داشته است.
«بیدارباش واژگان؛ شعر در برابر سانسور» به کوشش علی صبوری چندین نمونه از اشعار سیاسی با مضامین اجتماعی در سال‌های قبل و بعد از انقلاب را ارائه داده است. با توجه به تحولات اجتماعی در ایران و مبارزات مدنی مردم این گزینش هوشمندانه به نظر می‌رسد.
سپیده رشنو، داستان‌نویس و ویراستار ۲۸ ساله در پی اعتراض به تذکر حجاب در اتوبوس بی‌‌آرتی دستگیر شده و «آمر به معروف» و عامل تهدید و حمله فیزیکی، آزاد است. فارس از شناسایی و پیگرد معترضان دیگر خبر داد.
۱۴۰ شخصیت فرهنگی، نویسنده، شاعر، روزنامه‌نگار و هنرمندِ مقیم خارج با انتشار بیانیه‌ای بازداشت سینماگران را محکوم کردند و خواهان آزادی فوری و بی‌قید و شرط آنان شدند. می‌خوانید:
نشریه ادبی بانگ در هماهنگی با گروه تئاتر دریچه این برنامه را در بانگ – نوا و بانگ- نما پوشش می‌دهد.
کانون نویسندگان ایران در بیانیه‌ای از بازداشت‌های اخیر در ایران به عنوان «فرمان سرکوب دیگران و دگراندیشان» یاد کرد و خواهان آزادی بدون قید و شرط بازداشت‌شدگان روزهای اخیر و تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی شد.
این اثر نگاهی است ویژه درقالب یک نمایشنامه به زندگی محمدرضا شاه و برش گونه‌ای کلی، از دوران سلطنت او براساس اسناد و حوادث تاریخی.
کانون نویسندگان ایران در بیانیه کوتاهی می‌نویسد خانه‌ی این دو کارگردان سینما توسط ماموران تفتیش شده است و نزدیکان محمد رسول‌اف اعلام کرده‌اند که تفتیش خانه‌ی او چند ساعت ادامه داشته است.
مجموعه شعر مهدی گنجوی با عنوان «غریبه‌هایی که در من زندگی می‌کنند» منتشر شد. پیش از این بخش‌هایی از این مجموعه شعر در مجله «ناممکن» منتشر و در «تریبون زمانه» بازنشر شده بود.
داستان روایتی است از یک روز از زندگی او به شیوه جریان سیال ذهن و با این تمهیدات خواننده می‌بایست با پیامدهای مهاجرت آشنا شود. در همان حال موضوعاتی مانند جوانی و سالخوردگی، احساس سرخوردگی، پوچی، مرگ‌خواهی و عشق درآمیخته با یأس یک انسان مهاجر ایرانی و مفهوم غربت و وطن بیان ادبی می‌یابد.
این رمان درباره یک زندانی کرد است که در اثر شکنجه و آزار چنان لاغر و نحیف شده که باد او را از زمین می‌کند، به پرواز درمی‌آید و از زندان رهایی می‌یابد. رمانی درباره سرنوشت فرد در کانون‌های بحران‌زده خاورمیانه در جریان تندبادهای حوادث.
شعر خویی به زیباترین شکلی بازآفرینی نظریه شعری وی است. شعری که در آن اندیشه‌های فلسفی با عواطف اصیل انسانی در زبانی آهنگین درهم می‌آمیزد. شعری که چون آینه صافی ضمیر شاعر را بازمی‌تاباند. ضمیر شاعری که از عشق و زیبایی می‌سراید و بر زشتی و سیاهکاری می‌شورد. آزادی را می‌ستاید و استبداد را خوار می‌دارد.
نشر پیام در آلمان به مدیریت جلال رستمی گوران با همکاری نشریه ادبی «بانگ» به زودی کتابی را به دو زبان فارسی و آلمانی برای کودکان پیش‌دبستانی منتشر می‌کند.
کانون نویسندگان ایران از نویسندگان و آزادی‌خواهان مستقلِ سراسر دنیا خواست که صدای رسای اعتراض به این سرکوب‌ها و آزارها باشند.
آخرین مجموعه شعری که از رویایی منتشر شد، «در جستجوی آن لغت تنها» به سال ۱۳۸۷ برمی‌گردد. ۱۴ سال از آن تاریخ گذشته است. بنابراین قاعدتا انتشار این کتاب به تنهایی خود حادثه‌ای است – نه در زندگی اجتماعی ما بلکه در کارنامه رویایی.
زن تخم مرغی داستان زنی است که حصارهای جبر جغرافیا، فرهنگ و عادات مردمان را می‌شکند و با وجود دو بچه و محدودیت‌های زندگی، خودش را از لابه‌لای درد و رنج بیرون می‌کشد.
شاید بتوان گفت مهم‌ترین درونمایه «گفت و نهفت» سوگ است در فلاتی تشنه و غارت‌شده که مرگ بر آن سایه افکنده. این تم در جای‌جای کتاب در هم‌آوایی با مطلعی از غزلیات حافظ مکرر می‌گردد.
«سه استاد» کتاب تازه‌ای است که نشر مرکز در ایران به چاپ سپرده؛ کتابی که در آن جعفر مدرس صادقی سعی دارد تحلیلی بر آثار سه نویسنده برجسته ادبیات فارسی ارائه کند: ابراهیم گلستان، شمیم بهار و قاسم هاشمی نژاد.
در نشریه ادبی بانگ پرونده مختصری فراهم آوردیم با این امید که جلوه‌هایی از ادبیات گوتیک را بتوانیم نشان دهیم. امیدواریم این پرونده به تدریج با آثار شما گسترش پیدا کند و تکمیل شود.
گروهی از دوستان و علاقمندان شاعر در آتش‌گاه گلدرزگرین، مکانی که سال پیش کالبد اسماعیل خویی به آتش سپرده شد، گرد آمدند تا از پلاک یادبودش رونمایی کنند و ساعاتی را در یادکرد او کنار هم بگذرانند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
