سامان یاسین به رئیس قوه قضائیه: «جانم را هم بگیرید، خلاص»

سامان یاسین (صیدی)، رپر معترض ایرانی که یک سال و نیم است در زندان به‌سرمی‌برد، در نامه‌ای به رئیس قوه قضاییه جمهوری اسلامی خواستار تعیین حکم قضایی خود شد و با اشاره به مشکلات جسمی و روحی که در حبس متحمل شده است گفت که اعدام را به این شرایط ترجیح می‌دهد. نامه او به غلامحسین محسنی اژه‌ای:

اینجانب سامان یاسین (صیدی) ۱۸ ماه بلاتکلیف در زندان‌های تهران و کرج دارم جابجا می‌شوم و بدون هیچ مدرک و هیچ مستندی بلاتکلیف در زندان محبوس هستم، در این ۱۸ ماه بارها برای من قرار دادگاه تعیین شده اما برگزار نشده است. کماکان با مشکلات روحی و روانی و جسمی که مسئولان بی‌کفایت حتی قادر به اعزام اینجانب به مراکز درمانی نیستند، به سر می‌برم. لطفا به من بگویید مرتکب چه جرمی شده‌ام؟ اگر مجرمم پس حبس بدهید، اگر مجرم نیستم منع تعقیب بزنید. من نمی‌دانم دلیل این همه خشم، آزار و اذیت دستگاه‌های قضایی نسبت به من به چه معناست. از شما در خواست اعدام دارم! من تحمل زندان و بلاتکلیفی را به جرمی که نه شما می‌دانید و نه من، ندارم. لطفا حکم اعدام من را صادر کنید! بنده هیچ اعتراضی نداشته و خودم با اثر انگشت و امضا رضایت کتبی می‌دهم! زندگیم از هم پاشیده، سلامت رو‌حی و روانی و جسمی‌ام را هم گرفتید، اعدام مصنوعی کردید تیمارستان بردید، چه مانده است به سرم بیارید؟ جانم هم بگیرید خلاص…

سامان یاسین، خواننده رَپ کُرد ۲۷ ساله، پیرو آیین یارسان و اهل کرمانشاه در تاریخ ۱۰ مهرماه ۱۴۰۱ توسط نیروهای امنیتی همراه با خشونت در خانه خود در تهران بازداشت شد. سامان یاسین آبان ۱۴۰۱ در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی صلواتی، با «اتهام محاربه» به اعدام محکوم شد. حکمی که دیوان عالی کشور آن را نقض کرده است.

هفتم آبان ۱۴۰۲ تعدادی از زندانیان در زندان قزل‌حصار در نامه‌ای نسبت به وضعیت سلامت سامان صیدی (یاسین)، خواننده رپ کُرد و زندانی سیاسی ابراز نگرانی کرده بودند. این خواننده رپ اعتراضی پیش‌تر در یک فایل صوتی از اعتراف اجباری با تهدید به شکنجه کردن خانواده‌اش گفته بود. او به شکنجه‌های دیگر از جمله شکستن بینی‌اش اشاره کرده و گفته بود وقتی درخواست مرخصی پزشکی برای درمان داده، او را به بیمارستان اعصاب و روان «امین‌آباد» منتقل کردند.  

بیشتر بخوانید:

اعدام مصنوعی سامان یاسین

بانگ

«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته است.

شبکه های اجتماعی