خوزه دونوسو : «آن زن» – به ترجمه رضا علامه‌زاده
یادم نمی‌آید با اطمینان بگویم اولین بار کِی بود که از وجودش آگاه شدم. اما اگر اشتباه نکنم بعد از ظهر یک روز زمستانی بود در یک تراموا که از محله‌ای شلوغ می‌گذشت.
جین ریس: «بگذار آن را جاز بنامند» به ترجمه نسیم خاکسار
روایتی از عصیان یک دختر مهاجر رنگین‌پوست در لندن که سیستم او را به آستانه درهم‌شکستگی و فروپاشی درونی می‌رساند.
امین معلوف: آوارگان به ترجمه کوشیار پارسی – روز اول
آدم بعد از ۳۰ سال دوری از لبنان به زادگاهش برمی‌گردد. روایتی از ۱۶ روز اقامت او در موطن‌اش.
ریچارد براتیگان: «آب و هوای سانفرانسیسکو» به ترجمه بهمن فرسی
اولین داستانی از ریچارد براتیگان که به فارسی ترجمه شد. آن هم به قلم بهمن فرسی، داستان‌نویس توانای ایران.
مجتبی زمانی: چرا مادام بوواری رمانی اخلاقی است؟
مادام بوواری بیش از آنکه روایتِ صرف بی‌اخلاقی‌های یک شخصیت داستانی باشد ترسیم‌گر و برملاکننده فضای غیراخلاقی جامعه است.
خوان خوزه آره‌اولا: «سوزنبان» به ترجمه رضا علامه‌زاده
این نویسنده برجسته مکزیکی در داستان‌هایش با چیره‌دستی طنز و تخیل و انتقاد اجتماعی را با هم ترکیب می‌کند.
بهروز شیدا – موجِ مرگِ دوست: «پیـِرمرد و دریاِ»ی همینگوی درآینه‌ی کتابِ «نظریه‌ی رمان» لوکاچ
رمانِ پیرمرد و دریا، نوشته‌ی ارنست همینگوی، صحنه‌ی نبرد انسان و طبیعت است؛ صحنه‌ی نبردِ انسان و زمان.
کازوئو ایشی‌گورو: آیا پژواک حس دارد؟ به ترجمه عباس شکری
اگر در پاییز ۱۹۷۹ مرا می‌دید، در تشخیص هویت‌ام، این‌که کیستم، کجایی‌ام یا از کدام قشر جامعه‌ام، چه‌بسا دچار مشکل می‌شدید. آن روزها ۲۴ ساله بودم. قیافه‌ام ژاپنی بود، ولی ادامه مطلب
توبیاس وولف: «بیداری» به ترجمه مرضیه ستوده
وقتی که کاملاً به خودمان تعلق داریم و با گشودن کتابی به دنیای ادبیات وارد می‌شویم، چه اتفاقی در ما می‌افتد؟ بیداری. “اولیس پشت به بندر کرد و از راهی ادامه مطلب
آلکسیس دیاز :«اتوبوس» به ترجمه رضا علامه‌زاده
در این داستان که رضا علامه‌زاده از کتاب قصه‌نویسان جدید کوبا برگرفته و ترجمه کرده به طرزی شگفت‌آور مسافران یک اتوبوس به یک اثر هنری تبدیل می‌شوند.