«آوا و نوا»، مجموعه‌ای تازه در بخش چندرسانه‌ای نشریه ادبی بانگ است که با بهره‌گیری از امکانات نوین هوش مصنوعی، باارزش‌ترین مقالات تحلیلی و آموزشی آرشیو نشریه را در قالبی فراتر از متن و به صورت شنیداری ارائه می‌دهد.
این انتخاب سه دلیل اصلی دارد:
۱. دسترسی آسان: شنیدن در اوقات فراغت ساده‌تر است.
۲. همخوانی با رسانه‌های نو: در شبکه‌های اجتماعی که با متن‌های کوتاه ساخته شده‌اند، محتوای شنیداری جایگاه بهتری دارد.
۳. همنوایی با زندگی پرشتاب امروز: برای علاقمندانِ بی‌وقتِ ادبیات، محتوای ارزشمند را در قالبی در دسترس قرار می‌دهد.
نخستین شماره «آوا و نوا» مقاله «پنج راه خلاق ماندن» نوشته جین ز. اوئن و ترجمه عباس مخبر اختصاص دارد.
مقاله‌ی «نویسندگان نویسنده می‌شوند یا نویسنده به دنیا می‌آیند؟» نوشته‌ی ویلیام پدن، با ترجمه‌ی عباس مخبر، به پرسش دیرینه‌ای می‌پردازد که آیا نویسندگی موهبتی ذاتی است یا مهارتی اکتسابی. پدن با قاطعیت استدلال می‌کند که موفقیت در نویسندگی، مانند هر حرفه‌ی تخصصی دیگر، نتیجه‌ی ترکیبی از استعداد، تلاش مداوم، و پشتکار است و ایده‌ی «حادثه‌ی ادبی» یا خلق ناگهانی شاهکارهای ادبی را رد می‌کند. او این باور را که آثار ادبی به‌صورت خودانگیخته و بدون زحمت خلق می‌شوند، اسطوره‌ای می‌داند که توسط نویسندگان فرصت‌طلب و آماتورهای ساده‌لوح تقویت شده است.
پدن با مقایسه‌ی نویسندگی با حرفه‌هایی مانند پزشکی، مهندسی، یا ورزش حرفه‌ای، تأکید می‌کند که نویسندگی نیازمند سال‌ها کارآموزی، مطالعه، و تمرین است. او مثال‌هایی از نویسندگان مشهوری مانند ترومن کاپوتی می‌آورد که با وجود استعداد ذاتی، با تلاش بسیار به مهارت‌های فنی دست یافتند. پدن معتقد است که نویسندگان جوان اغلب توقع دارند در مدت کوتاهی به موفقیت برسند، در حالی که موفقیت در این حوزه نیازمند صبر، مطالعه‌ی دقیق آثار ادبی بزرگ، و تمرین مستمر است. او به نویسندگان آماتور توصیه می‌کند که از آثار نویسندگان بزرگ به‌عنوان منبعی برای یادگیری و الهام استفاده کنند.
در ادامه، پدن به نمونه‌ی جیمز میچنر، نویسنده‌ی رمان‌های موفق مانند «هاوایی»، اشاره می‌کند که موفقیتش را مدیون سال‌ها تحقیق و کار بی‌وقفه‌ی روزانه می‌داند. میچنر حتی در روزهای تعطیل نیز ساعت‌ها به نوشتن اختصاص می‌داد. پدن تأکید می‌کند که حرفه‌ی نویسندگی، برخلاف تصور عمومی، یکی از طاقت‌فرساترین حرفه‌هاست که از نظر عاطفی و جسمی انرژی زیادی می‌طلبد و اغلب از نظر مالی کم‌بازده است.
در نهایت، پدن نتیجه می‌گیرد که نویسندگی، مانند هر رشته‌ی تخصصی دیگر، نیازمند فداکاری، مطالعه، و تمرین مداوم است. او به نویسندگان جوان توصیه می‌کند که با مطالعه‌ی آثار بزرگ، تمرین روزانه، و یادگیری از تجربیات نویسندگان موفق، مهارت‌های خود را تقویت کنند. به باور او، موفقیت ادبی نه از الهام ناگهانی، بلکه از تعهد و سخت‌کوشی ناشی می‌شود، و نویسندگان باید مانند حرفه‌ای‌های دیگر، خود را وقف این مسیر طولانی و دشوار کنند.
