زبیده حسینی متولد اول دی ماه ۱۳۶۲ از مازندران، نوشهر
مجموعه شعرهای منتشر شده:
مدادها شب را افقی می‌کشند /نشر رسانه اردیبهشت
نام تو آمدن است / نشر نصیرا
جهانی از لامسه/ نشر نصیرا
مُثله شدن در جیب‌ها / نشر نصیرا
تاریکی / نشر افراز
حالا به دوران ِ پس از تو بر می‌گردم
به وقاحت، که بر میز ِ بزرگ ِ انتظار نشسته ست
چیزی نوشته‌ام
بر تکه‌ای کاغذ
مثل آنکه باید باشد، تا فراموشی به سراغت نیاید
من که از یاد برده‌ام
دستهای شرم را
در جیب ِ بزرگ ِ مانتو
جیبی که ابزار ِ دفاع را حمل نمی‌کند
جیبی که مُشت ِ مقاومت را حمل نمی‌کند
متنفر از آشفتگی ِ فصل
که در تضادِ باران و گرما قد کشید
قطع می‌شوم از زانو
متنفر از دهانی، که در عفونت و استیصال ورم کرده است
قطع می‌شوم از زانو
روی اولین نیمکت ِ بین راه می‌نشینم
یا سعی می‌کنم
اتفاقی که افتاده است را
از میان ِ پاهای لرزانم بردارم
بگذارم به قبل از هر آمدن
دراز می‌کشم
تا دهان ِ منزجرم را، از ابتدای جراحت برداری
خانه، واقعیتی ست که نه آوار می‌شوم نه کوه
گوشه‌ای برای ریزش
که در هر شکافش موهبتی ست/ پوشاندن و از مخفی عبور کردن
مچاله شدن و برداشتن ِ زانویی منقطع
مچاله شدن و به دندان کشیدن ِ زانویی منقطع
از ازدحام ِ یقین، روزی بزرگ می‌شوی
آن سان که دستهایت را، از لرزش ِ مرور برداری
روزی بزرگ که حافظه پوچ است
