مسعود کدخدایی

من برای گرفتن چیزی به جنگ نمی‌روم، من برای اینکه خودم را از شرّ “ناموس‌بودن” رها کنم، خودم را از سنگینی هرآنچه بر قامتم دوخته‌اند رها کنم، برای اینکه هیچ نداشته باشم از شما و از نو آغاز کنم، من به راستی برای از دست دادن به میدان آمده‌ام.

دوستداران جهل، ای که شما،همه چیزمان را گرفته‌اید، در دل‌های ما، هنوز، اندکی رحم باقی است، وای به روزگارتان به گاه شکست، اگر آن را نیز گرفته باشید از ما

چرا همه می‌گویند بیچاره سلمان رشدی و نمی‌گوید بیچاره من، بیچاره ما، بیچاره کشور بدبیارِ ما که هر دم از آن دودِ غلیظ و کثیف شرّ و نکبتِ جدیدی به آسمان تنوره می‌کشد و جهان را برای زندگی یک درجه سخت‌تر می‌کند؟

جالب نیست که او در این جهان بزرگ صاحب یک گور کوچک هم نشود. جالب هم نیست با نهادن دسته‌گلی زیر بنای بی‌قواره‌ای به اسم سرباز گمنام، گولمان بزنند.

بخشی از این شماره به بررسی رمان «من بودم و چند مسلیون نفر» مسعود کدخدایی اختصاص دارد. کدخدایی مسئولیت تهیه داستان‌های این شماره آوای تبعید را نیز به عهده داشته است.

داستان بدون تجربه‌ی زیسته پوک و توخالی است… از میان کارهایم، رویدادهای رمان «عقرب‌ها را زنده بگیر» و «روزگار شاد و ناشاد محله‌ی نفت‌آباد» تجربه‌های زیسته مستقیم خودم هستند با شخصیت‌های داستان داستان این کتاب‌ها زندگی کرده‌ام.

آیا تجربه‌ای در زندگی شما وجود داشته که بر اساس آن داستانی نوشته باشید؟ آن تجربه چه بوده و در داستان شما به چه شکل تغییر ماهیت داده؟ مسعود کدخدایی پاسخ می‌دهد.

نشر فردوسی در سوئد رمان تازه‌ای از مسعود کدخدایی، نویسنده تبعیدی مقیم دانمارک منتشر کرده است. این رمان بخش پایانی سه‌گانه‌ای است که با رمان «تو هم آرام می‌گیری» آغاز و با رمان «مرز» ادامه می‌یابد. هر کدام از این رمان‌ها را می‌توان مستقل از دو اثر دیگر خواند.