بانگ – نوا

«پنج زن» از نقطه نظر زنان با کنکاشی در عشق و سکس نوشته شده، زندگی یک خانواده را می‌کاود؛ چهار خواهر و مادر آنها. مادر سال‌هاست که در یک آسایشگاه به سر می‌برد و نمی‌تواند اعضای بدنش را حرکت دهد و تنها بزرگ ترین دخترش، ثریا، گهگاه به سراغش می‌آید.

علیرضا آبیز – مسعود احمدی، آن گونه که من می‌شناختم، انسان پاکیزه‌ و شرافتمندی بود. به اصولی باورمند بود و بر آن‌ها ایستادگی می‌کرد. قضاوت‌گر بود و ای بسا برخی قضاوت‌هایش سختگیرانه و یا حتی نامهربانانه بود. در شعر وسواسی بی‌حد داشت و بر سر هیچ واژه‌ای مماشات نمی‌کرد.

شعر بلند سنگی برای زندگی، سنگی برای مرگ از شهرام شیدایی گفت و گوی طولانی شاعر است با خود و با دیگران. شهرام شیدایی از دل این گفت و گو زندگی فکری خود را در آستانه و بلکه در میانه مرگی ناگزیر روایت می کند.

احمد میرعلایی در مصاحبه با فرج سرکوهی، مودب میرعلایی و رضا فرخ‌فال. میرعلایی یکی از امضاکنندگان بیانیه موسوم به «۱۳۴ نویسنده» بود که به قتل رسید.

در نبض پلک‌ها، صبحانه‌ی شبی که در شکافِ سرش عرق کرده رختخوابِ تو، حالا چقدر باید بپردازم؟ از تماشایی که لذّت بردم چقدر بپردازم؟

چه کسی دست بر سرمان گذاشته که اکنون دست از سرمان برنمی‌دارد. این دست از کجا آمده، یا چه کسی آن را آورده است یا که همیشه بوده است؟

بین «من، خودم و سمیه» که هر کدام فضای خاص خود را دارند گفت‌وگویی درمی‌گیرد و در آن میان با مفهوم تازه‌ای از «خانه» آشنا می‌شویم.

روایت علی عربی از سرگذشت تبارش حکایت آشنایی در سرزمین خشک و کم آب شرق و جنوب شرق ایران است. شعرهایی از او را می‌خوانیم و شعری از او را با صدا و اجرای شاعر می‌شنویم.

وَ دست‌هایش را روی دهان روی سینه بالای کُسش گذاشته بود دوزانو نشسته نا-راحت مثل مجلس عزایی که در مسجدی محقّر وُ متروک دست‌هاشان را بالای آلت‌شان بگذارند وَ سر به پایین بیندازند سرها همه در خونْ –گوسفندْ– در خیرگیِ مشکی‌ها بگویند سلامْ بگویند غم وَ بر سرِ میمِ غم جرقّه‌ی فندکی روشن شود.

داستان «سلطان گورستان» نوشته شهریار مندنی‌پور (در دوسیه کابوس قتل عام زندانیان سیاسی در نشریه ادبی بانگ) را اکنون می‌توانید با صدا و اجرای نویسنده بشنوید.

زیر فشار مأموران امنیتی خاک‌سپاری بکتاش آبتین را یک روز جلو انداختند. مثل این است که می‌خواستند هرچه زودتر تصویر پابندهای او زیر خاک برود مبادا که صدای اعتراض بلندتر شود. صدای شاعر را از سطرهای شعر او می‌شنویم: زخمی ندارد این درد، برگرد ‌ای وهم دوره‌گرد!

همیشه ما گورستان‌های نو می‌آفرینیم اما دل مرا ببین که در گرو گورستان‌های کهنه‌ای ست که گورهاشان در خاک غربال می‌شوند. زمان کشیده جهان را به توبره و ناگهان کسی از راه می‌رسد.