پرستو احمدی با برگزاری کنسرت فرضی در یک اقدام تاریخساز موفق شد دو تابو را فروبریزد: منع صدای زن و حجاب اجباری. با این‌حال برخی افراد در شبکه‌های اجتماعی نزدیک به سلطنت‌طلبان کنسرت مجازی پرستو احمدی را یک پروژه حکومتی جلوه دادند. فرج سرکوهی در سخنانی بسیار روشنگر در کلاب‌هاوس ابتدا تعریفی از تئوری توطئه و اهداف آن به دست می‌دهد و سپس به این پرسش می‌پردازد که آیا واقعاً یک نظام دیکتاتوری می‌تواند همه فعالیت‌های مدنی را متوقف کند؟
می‌شنوید:
چکیده آنچه فرج سرکوهی می‌گوید:
تئوری‌های توطئه در جوامع پیشرفته هم رایج هستند. این تئوری‌ها برای مسائل پیچیده، توضیحات ساده‌ای با اشاره به نیروهای مخفی ارائه می‌دهند. اما معمولا این توضیحات درست نیستند. در رژیم‌های استبدادی مثل ایران، حکومت سعی می‌کند منتقدان و مخالفان را جزئی از یک توطئه جلوه دهد. این برای ایجاد بی‌اعتمادی در مردم و سخت‌تر کردن مخالفت است. حکومت می‌خواهد قدرت مطلق خود را نشان دهد. اما هنرمندان، روشنفکران و سایر فعالان در چنین کشورهایی به فعالیت‌های خود ادامه می‌دهند، گرچه در شرایط دشوارتری. آثار آنها تأثیر بسیار زیادی بر جامعه دارند، هرچند حکومت این را نمی‌پذیرد و سعی می‌کند آنها را بی‌اعتبار کند. به جای اینکه همه چیز را “پروژه حکومتی” بدانیم، باید به فعالیت‌ها و تأثیرات آنها نگاه کنیم. فقط با این روش می‌توانیم تشخیص دهیم چه چیزی واقعا از سوی حکومت کنترل می‌شود و چه فعالیت‌های مستقل برای دموکراسی انجام می‌شود.
