طارق صدیق در «فرهنگ جدید اعتراض» یک تحلیل جامع و به‌روز از جنبش‌های اعتراضی معاصر ارائه می‌دهد و به خوانندگان کمک می‌کند تا به درک عمیق‌تری از این جنبش‌ها و چالش‌های پیش روی آنها دست بیابند.
این کتاب مجموعه‌ای از اسطوره، تاریخ و گزارشی از واقعیت‌های قیام ژیناست.
بانگ هم‌گام با مردم به جنبش آزادیخوانه مردم ایران متعهد است. زیر عنوان «زن، زندگی آزادی» در دوسیه‌ای، گزیده‌ای از برخی مطالب این روزهای پرتب و تاب را می‌خوانید. این دوسیه همچنان ادامه دارد.
عکس یک زن جوان، مهسا امینی، بیهوش بر تخت بیمارستان است که سیلی از آثار باسمه‌ای در اینترنت به راه انداخته، هر کدام به شکلی در اعلام همبستگی با قربانی و یا ابراز انزجار نسبت به رژیم ایران.
نفیسه زمان‌زاده، شاعری که تخلص «آرام» شعر می سرود، بامداد ۹ اردیبهشت در جریان یک آتش‌سوزی مشکوک در منزل خود واقع در بندرعباس، جان خود را از دست داد.
به گزارش خبرگزاری هرانا، الهه محمدی، خبرنگار بازداشتی بعد از شش ماه که از دستگیری او می‌گذرد همچنان در زندان قرچک ورامین در بازداشت و بلاتکلیفی به سر می‌برد.
اردبیل مثل همیشه سرد بود. تا آن‌وقت دیگر همه می‌دانستند که دختری کشته شده است و خونشان به جوش آمده بود. دختری از جنس خودشان با آرزوهای خودشان و به همان زیبایی که بچه و بزرگ، زن و مرد، پسر و دختر تجسمی از زیبایی در ذهن داشتند. یک زیبایی بی‌نهایت معصوم.
جایزه بین‌المللی ورلدپرس فوتو مستقر در آمستردام برگزیدگان خود در سال ۲۰۲۳ را شناخت. احمد حلبی‌ساز، عکاس ایرانی جایزه افتخاری این نهاد را به خاطر عکسی از یک دختر جوان بی‌حجاب ایرانی در میانه جنبش «زن، زندگی، آزادی» در جمع عده‌ای از زنان محجبه در پیش‌زمینه یک مسجد دریافت کرد.
مرجان ساتراپی، فیلمساز ایرانی مقیم فرانسه همراه با گروهی از دختران رقصنده در حمایت از دختران اکباتان در مقابل سفارت ایران در محله هفتم پاریس
دخترانی که ویدئوی رقص گروهی آنها همزمان با روز جهانی زن بازتاب گسترده یافته بود، وادار به «اعتراف اجباری» شده‌اند. روایتی از همبستگی با آنان.
در «انفجار بزرگ» هوشنگ گلشیری، آن حادثه بزرگ و تحول‌آفرین رقص چند جوان است. ۳۰ سال بعد دنیای این داستان بیش از هر موقع دیگری به ما نزدیک است. پس از انتشار ویدیویی از رقص پنج دختر جوان در شهرک اکباتان تهران، گزارش‌هایی از تلاش نیروهای امنیتی برای شناسایی و بازداشت این دختران و اعمال فشار بر مربی آنان منتشر شده است.
نمی‌داند آخرین مکالمه او و ابوالفضل… آخرین لمس دست و بدنش… آخرین نگاه‌شان به هم… آخرین رقص‌شان… آخرین پاسور بازی‌شان و آخرین دورهم بودن‌شان می‌شود پانزدهم مهر!
در خیابان‌های شلوغ همراه با جمعیت می‌دوید فریاد می‌کشید، هیچی هم روی سرش نبود حتی همان کلاه کوه. اما یک برقی توی چشم‌هایش بود که پیکسل‌های دوربینم نمی‌توانستند ثبتش کنند، نور نبود، اگر نور بود می‌گرفتمش و با یک شات در لحظه ثبتش می‌کردم.
حکمت در سرآغاز قیام ژینا همراه با سینماگران دیگر در بیانیه‌ای اعلام کرده بود «در کنار جوانانی از جان گذشته و خردمند که رهبران و پیشروان حقیقی جنبش‌اند» می‌‌ایستد.
زنی با چشمان درخشان، کاغذی به دست رخشان داد. رخشان نوشته‌ی روی کاغذ را برای دخترش خواند. «نمی‌خواهیم به بهشت اجباری برویم. ما بهشت خودمان را در این جهان خواهیم ساخت. نترس، تنها نیستی. ما را پیدا کن»
شبی که امید سارانی چشمانش را برای همیشه به روی زندگی بست، فاخته‌ها فوج در فوج به سمت ماه پرواز می‌کردند. همه حالا دیگر می‌دانستند که دل همیشه عاشق پیرمردی که در نوجوانی مرده بود آرام گرفته است.
خانواده سامان صیدی (یاسین)، خواننده رپ که به اتهام محاربه محکوم به اعدام شده بود اما دیوان عالی کشور حکم اعدام او را تایید نکرد و ظاهراً مشمول عفو شده بود اما عفو در مورد او اجرا نشد، اعتصاب غذا کرد.
موسوی چهارشنبه ۲۰ مهر ۱۴۰۱ بعد از حوادث مرتبط با قتل حکومتی مهسا امینی و همزمان با اعتراضات ۱۴۰۱ ایران در قم بازداشت شد. او شنبه ۱۲ آذر در اینستاگرم نوشت ۲۵ روز در انفرادی بوده و به دو سال زندان محکوم شده و سپس ۱۷ بهمن اعلام کرد حکم دو سال زندان او تایید شده است.
بسیاری از بازیگران نام‌آشنا که حجاب اجباری از سر برداشتند، نقش‌های ثابتی دارند که نمی‌توان از امروز به فردا جایگزینی برای آنان یافت. رئیس سازمان سینمایی دولت سرکوبگر می‌گوید اگر سینماگران نادم باشند، راه برای آنان به رغم همه مخالفت‌هایشان باز است.
خبرگزاری قوه قضاییه در واکنش به حکم مجموعا ۲۱ سال زندان برای آستیاژ حقیقی و امیرمحمد احمدی، زوج بلاگر، گزارش داد آنها فراخوان اعتراضات از جمله «فراخوان ۴ آبان» را در اینستاگرام خود منتشر کرده و به اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور» به پنج سال زندان محکوم شده‌اند.
تا آن‌وقت کمتر کسی توانسته بود فرشته را ببیند. آنهایی که دیده بودند می‌گفتند خرمنی از گیسوان بلندش را روی سینه رها کرده و دستی به گیسو دارد. دست دیگر بلندای دامنش را گرفته تا در کوچه‌های تنگ و تاریک محله «آیسر» گلی نشود.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
