به سالگرد قتل حکومتی کیان پیرفلک نزدیک می‌شویم. فرشته مولوی، داستان‌نویس برجسته به این مناسبت شعر معروف «حسنی، دویدم و دویدم» را با توجه به قتل کیان بازنویسی کرده است. می‌شنوید:
دریافته‌ایم که هیچ انسانی برابرتر از انسانی دیگر نیست و حقوق انسانی فلسطینی و اسراییلی یکسان و هم‌ارزش‌اند.
فرشته مولوی بر اساس یک سنت دیرین در فرهنگ سیاسی و اجتماعی ما «گنجشکک اشی مشی» را با روایت قتل حکومتی هستی نارویی تطبیق داده است. می‌شنوید:
ژینا، شقایق سقز، غریب می‌شکفد
به خنج گلو، آبله‌ی پوست، درد استخوان
تن‌زخمِ زن، خون‌چکه، در گور می‌رود
از خاک‌وخون دشت پر از تاشِ سرخِ داغ می‌شود.
فرشته مولوی، نویسنده با نگاهی به پشت سر می‌گوید ما اکنون، در موقعیتی قرار داریم که نه دیگر بازگشت به گذشته ممکن است و نه ماندن در وضعیت کنونی. به یک معنا چاره‌ای جز گذار از وضع کنونی باقی نمانده است.
رضیه انصاری (نویسنده و روزنامه‌نگار) در رادیو زمانه درباره «معیشت و حیثیت» مجموعه‌ای از میزگردها را در حلقه‌ای از سه نسل از نویسندگان ایرانی برگزار می‌کند. یکی از راهکارها تعاون است. نظر فرشته مولوی:
«کمین بود» روایت فاجعه است. روایتِ فاجعه‌ی «گذشته و آینده‌ی استمراری» این جامعه، روایتِ «خواستن»ی که در «شد»ها و «بود»ها به خون می‌نشیند، نشسته است، بارها نشسته است، و «خواهد» نشست.
«ما ادبیاتی‌ها» بیانیه‌ای‌ست به قلم فرشته مولوی که با امضای بیش از ۶۰ شاعر و نویسنده مقیم ایران و خارج از ایران که با همراهی نشریه ادبی بانگ تهیه شده است.
این بیانیه به امضای برخی از نویسندگان و شاعران سرشناس مانند محمد محمدعلی، شهریار مندنی‌پور، علی باباچاهی، پرتو نوری‌علا، علیرضا بهنام، ری‌را عباسی، خسرو دوامی، مهرنوش مزارعی، محمود فلکی و بسیارانی دیگر رسیده است. بسیاری از نویسندگان و شاعران هم با این استدلال که نمی‌توان اقتصاد نشر را معوق گذاشت از امضای این بیانیه خودداری کردند.
دو رمان درباره انقلاب و سرخوردگی از انقلاب. نظمی واژگون می‌شود و ستمگری خود را بازتولید می‌کند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
