مهر ۱۳۹۹

آیا کارگاه‌های نویسندگی و مدرک گرفتن از این موسسات و شرکت در سمینارها و در فرایند نوشتن تاثیر دارد؟

نشر مهری کتاب تازه‌ای از مهرک کمالی منتشر کرده است درباره پیامدهای خودسانسوری در ادبیات معاصر ایران. سکوت در هیاهو.

زن، فرهنگ سنتی، جمهوری اسلامی، زندان و نهایت گریز از کشور پنج محوری هستند که داستان کوتاه «در خود نشستن» بر آن استوار است.

آیا نویسنده باید سلینجروار در پستو بنشیند و بنویسد و اجازه بدهد آثارش به جای او حرف بزنند یا یک سلبریتی باشد؟

نسیم خاکسار: تنها واقعیت استوار در داستان فال نوشته قباد آذرآیین، زندان و قبرستان است و کارگران بی‌جا و بی‌پناه با کار مشقت بارشان؛ هنگام ساختن یک برج و دادگاهی که محکوم می‌کند.

محمد محمد علی: تخریب در فکر و اندیشه از همه تخریب‌ها مهم‌تر و مهیب‌تر است. ترس‌ها و نگرانی‌ها، احساس کمبود رفتار انسانی، بی‌پشت و پناهی، آن آژیرهای ممتد گوشخراش، چیزی نیست که بشود به سادگی فراموشش کرد.

نویسنده‌ی واقعی کیست؟ تفاوت ادبیات زرد و ادبیات سبز در چیست؟ مرز میان ادبیات عامه‌پسند یا ادبیات جدی کجاست؟   زرد یا سبز؟ – فلانی هم

تغییر زاویه دید از «من» به «او» در داستان «غازها و اردک‌های آوازخوان» محمدعلی با چرخش سر قلم اتفاق می‌افتد. جابجایی «من» با «او»/ اول

ادبیات ایران بر پرده‌‌ی بزرگ خویش نقش‌‌های بسیاری را جان داده است؛ نقشِ سفرها، حماسه‌‌ها، پناه‌‌ها، عرفان‌‌ها، جست‌‌و‌‌جوها، پهلوانی‌‌ها، قاطعیت‌‌ها، عقل‌‌ها، خسته‌‌گی‌‌ها، دیوانه‌‌گی‌‌ها.    به

  جن‌زده یا روشنفکر؟ روز عکاس است و عکاس‌های واقعی حرص می‌خورند از اینکه هر کس دوربین عکاسی دارد خودش را عکاس می‌نامند. روز قلم است

نوشتن درباره بعضی از نویسندگان کار ساده‌ای نیست. کلمه کم می‌آوری، استفاده از توصیف‌های کلیشه‌ای نقد‌های رایج، توهین‌آمیز به نظرت می‌آید، و در ضمن قالب‌های