«گورستان‌ها آواز میخوانند» شعری است که اخوان کردستان (نام مستعار) برای نشریه ادبی بانگ فرستاده است. این شعر به شکل چندرسانه‌ای منتشر شده. می‌‌توانید شعر را با صدای شیدا محمدی، شاعر نام‌آشنا هم بشنوید.
مردهای توی ماشین به ما نگاه کردن. هرسه تاشون ریش سیاه بلند داشتند و انگار خیلی وقت بود حموم نکرده بودن. من دست مونا را محکم‌تر گرفتم. از بس ترسیده بودم. مونا داشت می‌لرزید. هیچ نمی‌گفت و فقط می‌لرزید.
این بیانیه به امضای برخی از نویسندگان و شاعران سرشناس مانند محمد محمدعلی، شهریار مندنی‌پور، علی باباچاهی، پرتو نوری‌علا، علیرضا بهنام، ری‌را عباسی، خسرو دوامی، مهرنوش مزارعی، محمود فلکی و بسیارانی دیگر رسیده است. بسیاری از نویسندگان و شاعران هم با این استدلال که نمی‌توان اقتصاد نشر را معوق گذاشت از امضای این بیانیه خودداری کردند.
وب سایت حقوق بشری هه‌نگاو اعلام کرد نیروهای امنیتی فرشاد رستمی، خواننده قصرشیرینی و سرپرست گروه موسیقی «آرشاویر» را به همراه «چند نفر دیگر» بازداشت کرده‌اند.
فرشاد رستمی، نوازنده کمانچه و قیچک، تنظیم‌‌کننده و آهنگساز، متولد ۲۲ بهمن ۱۳۵۰ در شهر قصرشیرین استان کرمانشاه است. او همراه با اتابکی و نوید شاه بیکی نماهنگ «غریب» را در واکنش به قتل مسها (ژینا) امینی درباره غربت کردها در تهران ساخته بود:
مونا نقیب، کودک هشت ساله، به گلوله‌‌ی مرگ‌سرشتان جمهوری‌ی اسلامی کشته می‌شود. او ساکن شهرک آسپیچ در حومه‌ی شهر سراوان است که جمعیت‌اش به سه‌هزار نفر نیز نمی‌رسد. مونا شکوفه‌ای است که پیش از آن‌که شکوفا شود، برباد می‌شود.
پورآذری چند روز پیش همراه با شماری از بازیگران تئاتر از جمله لیلا گلستانی در دامن طبیعت جلوی دوربین قرار گرفته بود. بازیگران زن بدون حجاب بودند و همه لباس‌های سیاه به تن داشتند و با چهره‌های ماتم‌زده مقابل دوربین قرار گرفتند.
بیش از ۲۰۰ هزار نفر از کارزار آزادی توماج صالحی، رپر معترض ایرانی حمایت کرده‌اند. به زودی شمار حامیان این کارزار به ۳۰۰ هزار نفر می‌رسد.
تریکومی این اثر هنری را به کشته‌شدگان انقلاب نوین مردم ایران تقدیم کرده است. او همه این سازها را یک به یک خودش نواخته و سپس در تدوین مجموعه یک دستی فراهم آورده.
یک عکاس مطبوعاتی به نام عادل کریمی با قرار وثیقه آزاد شد. چهار عکاس مطبوعاتی دیگر به نام‌های حسین اسماعیلی، عادل کریمی، یلدا معیری و آریا جعفری همچنان زندانی‌اند.
این شعر نیست، تن ِ مجروح ِپانزده ساله‌ای‌است چرکین از تجاوزهای پی‌در‌پی، سر شکافته‌ی دخترکی آوازه‌خوان است با کلماتی له شده در گلو، سینه دریده کارگری زندانی است که تا آخرین ضربه به شکنجه‌گرش می‌خندید.
نوید افقه، موسیقیدان و نوازنده برجسته تنبک و حسین رونقی با قید وثیقه آزاد شدند. انتظار می‌رود که وریا غفوری، یکشنبه ۶ آذر آزاد شود. حدود ۱۴ هزار نفر از جمله کودکان در جریان اعتراضات جاری در ایران بازداشت شده‌اند.
نگهداری به مدت سه روز در یک محل بسیار سرد، ضرب و شتم شدید و پرتاب از ارتفاع به پایین از جمله شکنجه‌هایی است که این هنرمند کُرد طی این مدت تحمل کرده است. گفته می‌شود در نتیجه این شکنجه‌ها او مجبور به انجام اعترافات تلویزیونی شده است.
ترجیع‌بند سخنان وزیر ارشاد اسلامی دولت سرکوبگر «حاکمیت وزارت ارشاد اسلامی بر هنرمندان» است. در همان حال هنرمندان ایرانی دست‌کم در دو دهه گذشته هرگز تا این حد سرکش و حاکمیت‌گریز نبوده‌اند. یک نمونه: تولید فیلم‌های سینمایی به دو شکل باحجاب و بی‌حجاب.
اعضای هیئت مدیره و بازرسانِ کانونِ نمایش‌نامه‌نویسان و مترجمان تئاتر ایران برای اعتراض به مدیریت کلانِ فرهنگی و هنری کشور، وزارتِ فرهنگ و ارشاد اسلامی،
آنجا که مردمان زیادند و دست‌هایشان خالی، آنجا که حبه‌های سم در آب شان سریز، آنجا که خانه در دره به زندان کثیف و نمناک منتهی می‌شود، آنجا که چهره جلاد همیشه به خوبی پوشیده است، آنجا که گرسنگیِ زشت است و جان‌ها فراموش شده ،آنجا که سیاه رنگ است و هیچ کدام به شمار نمی‌آیند
شعری از روزبه کمالی،حدیثِ ژینا و همرازها و روشناهایِ خیابان با صدا و اجرای شاعر
گروهی از فعالان ادبیات و هنر کودکان و نوجوانان، با صدور بیانیه‌ای با عنوان «صدای آزادی، صدای وطن و صدای ایران» به مناسبت روز جهانی
تمام دختران خودکشی کرده‌اند/تمام مادران اعتراف کرده‌اند/تمام پیراهن‌ها به دروغ سیاه شده‌اند/تمام اشکها شادی در خون است/ما تمام قد دروغگویان تاریخیم /ما مادر زاده نشدیم /مهسا نیکا سارینا حدیث مینو هَدیه حنانه هاجر غزاله
خانواده و دوستان غلامحسین ساعدی، نویسنده فقید ایرانی اعلام کردند که شنبه ۵ آذر / ۲۶ نوامبر در سی و هفتمین سالگرد درگذشت این نویسنده تبعیدی ساعت ۱۱ صبح بر مزار او در پاریس در قطعۀ ۸۵، گورستان پر لاشز گرد هم می‌آیند.
برای آمنه شهبازی؛ در ۲۶ آبان ۹۸ زخم معترضی را می‌بست، سربِ داغ به گردنش آتش کردند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
