کتاب «جمعه مرگبار» نوشته الحافظ تردشوک، فعال سودانی، روایتی تکان‌دهنده از قتل‌عام ۲۴ ژوئن ۲۰۲۲ در مرز ملیلیه است که طی آن ده‌ها مهاجر جان باختند. این اثر، اولین گزارش ادبی از دیدگاه یک بازمانده، رنج‌های مهاجران سودانی و فریاد عدالت‌خواهی آنان را به تصویر می‌کشد.
داستان کوتاه “غاده السمان” با استفاده از نمادها و شخصیت‌های پیچیده، به بررسی تضاد بین سنت و مدرنیته، فردیت و جامعه، و مردانگی و زنانگی می‌پردازد. تحلیل روانکاوانه این داستان به ما کمک می‌کند تا درک عمیق‌تری از شخصیت‌ها و مفاهیم نهفته در آن پیدا کنیم.
خوری که در بیروت به دنیا آمده و در همین شهر هم بزرگ شده بود، از مدافعان آزادی بیان و از منتقدان سرسخت از دیکتاتوری‌ها در خاورمیانه از جمله حکومت بشار اسد و همچنین از مدافعان مردم فلسطین بود. او در دانشگاه لبنان و سپس در دانشگاه سوربن پاریس تحصیل کرد و دکترای تاریخ اجتماعی گرفت.
«شکوفه کیمیای کهن» مجموعه‌ای از سروده‌های علی احمد سعید مشهور به ادونیس به ترجمه یدالله گودرزی در ۱۷۵ صفحه در نشر گویا در تهران منتشر شد.
سید قشوع، روزنامه‌نگار و نویسنده عرب اسرائیلی در مصاحبه با روزنامه فرانکفورتر آلگمایته آلمان درباره وحشت فلسطینی‌ها از گفت‌وگو درباره جنگ غزه، وضعیت شکننده عرب‌های اسرائیلی و محدودیت‌های ادبیات در بیان وضع موجود صحبت می‌کند.
رفعت العرعیر که به زبان انگلیسی می‌نوشت، از سال ۲۰۰۷ در دانشگاه غزه ادبیات انگلیسی تدریس می‌کرد و یکی از بنیانگذاران کارزار «ما عدد نیستیم» بود.
می‌گوید: وطن برای من نوشیدن قهوۀ مادرم، بازگشت به‌سلامت است شباهنگام، و سرزمین؟ می‌گوید: من سرزمین را نمی‌شناسم. آن طور که در شعرها می‌گویند، سرزمین را با گوشت و خونم حس نمی‌کنم.
در یک سپیده دم ناب اول تابستان، مردم وزیریه با تندیس زنی برهنه از خواب بیدار شدند که به پشت بام آکادمی هنرهای زیبا مشرف بود. پیکری دراندازه واقعی که یک تنه فتواهای پوشش زنان و حرام بودن مجسمه‌سازی و نفرین آواز و موسیقی را به چالش می‌کشید.
بختیار علی، نویسنده کرد می‌گوید: هیچ کس به ما کمک نمی‌کند مگر اینکه خودمان به خودمان کمک کنیم. تظاهرات در خیابان‌ها و تکان دادن پرچم‌ها کافی نیست. برای کردها، این تغییری ایجاد نمی‌کند. ما باید از نقش قربانی جدا شویم.
این رمان درباره یک زندانی کرد است که در اثر شکنجه و آزار چنان لاغر و نحیف شده که باد او را از زمین می‌کند، به پرواز درمی‌آید و از زندان رهایی می‌یابد. رمانی درباره سرنوشت فرد در کانون‌های بحران‌زده خاورمیانه در جریان تندبادهای حوادث.
«مسیح دارفور» نوشته عبدالعزیز برکه ساکن، نویسنده تبعیدی سودانی به تازگی به زبان آلمانی در انتشارات معتبر اورینت منتشر شده است. داستانی درباره جنگ و عشق، انتقام و امید که از دریچه چشم شخصیت اصلی رمان که یک پیامبر کاریزماتیک است، روایت می‌شود.
نویسنده از دریچه چشم یک دختربچه سوری، روایتی از ۱۰ سال آوارگی مردمان تحت تبعیض سوریه را به دست داده. یک رمان ضد جنگ در فهرست یکی از مهم‌ترین جوایز ادبی آمریکای شمالی.
نجار می‌گوید: کشورهای عربی انباشته از فساد و قبیله‌گرایی و سانسور است. اما «خیابان: فریب نمی‌خورند. مضمون مهم‌ترین رمان او هم انقلاب است.
آنیا سرطان داشت. حرفش سر زبان کل ساختمان بود. مریض بود و دیر یا زود می‌مرد. اما حال آنیا هیچ‌وقت وخیم نشد. هیچ علائم مشهودی از بیماری نشان نداد. بعد یک دفعه بی‌خبر مرد. هیچ‌کس انتظار نداشت اینطور اتفاق بیافتد. آنیا و پدر و مادرش، هر سه توی یک سال سرطان گرفتند.
در ادامه تلاش‌ها برای بازسازی میراث فرهنگی عراق، موزه بریتانیا بیش از دو هزار جلد کتاب از آثار ماندگار ادبیات تبعید را به کتابخانه موصل اهدا کرد. کتاب‌هایی با مضمون فقدان و رانده‌شدگی و ویرانگری در کتابخانه‌ای که خود در اثر ویرانگری فرهنگی غارت شد.
وزارت فرهنگ مصر شعار این دوره از نمایشگاه کتاب قاهره را «خواندن، زندگی است» اعلام کرده. در این نمایشگاه ۱۲۱۸ ناشر از ۲۵ کشور جهان آثار خود را عرضه کرده‌اند.
آدم، راوی رمان «آوارگان» امین معلوف یک لبنانی تبعیدی است که در پاریس زندگی می‌کند. مراد، دوست سالیان او در بستر مرگ است. این خبر که به آدم می‌رسد تصمیم می‌گیرد بعد از ۳۰ سال دوری از زادگاهش به لبنان بازگردد و هرچند که سال‌ها پیش با مراد کار او به اختلاف و جدایی کشیده، بر بالین دوستش حاضر شود.
هیئت داوران جایزه جهانی بوکر عربی رمان «دفاتر الوراق» نوشته جلال برجس را به عنوان برنده چهاردهمین دوره این جایزه در سال ۲۰۲۱ معرفی کرد.
آدم بعد از ۳۰ سال دوری از لبنان به زادگاهش برمی‌گردد. روایتی از ۱۶ روز اقامت او در موطن‌اش.
آدم بعد از ۳۰ سال دوری از لبنان به زادگاهش برمی‌گردد. روایتی از ۱۶ روز اقامت او در موطن‌اش.
آدم بعد از ۳۰ سال دوری از لبنان به زادگاهش برمی‌گردد. روایتی از ۱۶ روز اقامت او در موطن‌اش.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
