سلمان رشدی با مجموعه داستان جدید «ساعت یازدهم»، اولین اثر داستانی خود پس از سوءقصد به جانش در سال ۲۰۲۲ را منتشر می‌کند. این کتاب که سه نوول و دو داستان کوتاه را شامل می‌شود، به مضامینی چون «مرگ، خشم، و آشتی با گذشته» می‌پردازد و بازتابی از تجربهٔ شخصی نویسنده در آخرین مرحله زندگی اوست.
دو سال و نیم پس از حمله به سلمان رشدی، نویسنده هندی-بریتانیایی هیئت منصفه مهاجم را مجرم شناخت. بر اساس گزارش‌های هم‌خوان رسانه‌ها، دوازده عضو هیئت منصفه در دادگاه منطقه چاتاکوآ در غرب ایالت نیویورک آمریکا، اتهام قتل عمد علیه هادی مطر متهم۲۷ ساله را ثابت‌شده دانستند.
نوشته سلمان رشدی درباره مجموعه وقایعی که به سوءقصد به جان او منجر شد و آنچه که بعد از سوءقصد اتفاق افتاد، یک سند است اما الزاماً اثر ادبی خلاقی نیست. رشدی در فصل‌هایی از این کتاب ناکام است اما این بدان معنا نیست که کتاب خواندنی نباشد. این اثر را بررسی کرده‌ایم.
در متن پرستو فروهر، دو قربانی خشونت، دو شخصیت دادخواه، یکی نویسنده و یکی خواننده اثر یکدیگر را ملاقات می‌کنند. این مقاله را می‌‌خوانید:
کتاب جدید سلمان رشدی، نویسنده بریتانیایی-هندی امروز سه‌شنبه ۲۸ فروردین / ۱۶ آوریل در سراسر جهان منتشر شد. این کتاب با عنوان «چاقو: مراقبه‌های پس از یک قتل» توسط انتشارات رندوم هاوس در ۲۵۶ صفحه منتشر شده است.
از آن جا که درک ما از واقعیت، فردی است، پس شیوه‌های بازنمود واقعیت نیز متفاوت و فردی است. ما در بررسی شگردهای روایی رمان “رشدی” به همین بازی‌ها و شگردهای متنی و روایی نظر داریم.
به دلیل انتشار خاطرات سلمان رشدی از سوءقصد به او، ممکن است محاکمه هادی مطر به تعویق بیفتد.
سلمان رشدی که قرار است جایزه صلح اتحادیه ناشران و کتاب‌فروشان آلمان در سال ۲۰۲۳ را دریافت کند، جمعه ۲۸ مهر در یک نشست خبری در نمایشگاه کتاب فرانکفورت آلمان گفت که نگران وضعیت سیاسی کنونی جهان است اما نمی‌خواهد امید خود را از دست بدهد.
مسئول دبیرخانه اجرای حکم قتل سلمان رشدی بر اساس فتوای خمینی در همایشی با عنوان «فتوای ماندگار» گفت حکم قتل سلمان رشدی باید در هر شرایطی اجرا شود.
غزل از مأموری که به چشمش شلیک کرد، پرسیده بود: «چرا منو زدی؟ چرا لبخند روی لب‌هات بود؟ » این سؤال همه است. و سؤال سلمان رشدی نیز می‌تواند باشد.
فرازی از تازه‌ترین اثر سلمان رشدی در «نیویورکر» منتشر شد. قرار است نسخه کامل این این اثر که «شهر پیروزی» نام دارد و پانزدهمین رمان رشدی است فوریه سال آینده روی پیشخوان کتابفروشی‌ها بیاید.
در ۹ مارس ۱۹۸۹ مراسمی در برلین در حمایت از سلمان رشدی برگزار شد. یاک کارزونکه ( Yaak Karsunke) شاعر و نمایشنامه‌نویس سرشناس آلمانی مقاله زیر را در آنجا خواند. این یک سند تاریخی است، نمایانگر مقاومت نویسندگان غربی در برابر فتوا، در ده سال نخست صدور آن:
منصور کوشان در گفت‌وگو با شهزاده سمرقندی وظیفه مردم نسبت به نویسندگانشان را یادآور می‌شود. کوشان می‌گوید: ما باید پیش از آنکه به این نهاد‌ها متوسل شویم، تحت هر عنوانی، خودمان فعال شویم.
رضا علامه زاده در فردای سوءقصد به رشدی، برای یادآوری ترور نماهایی از یک فیلم تاریخی از ساخته‌های خودش را منتشر کرد: شب بعد از انقلاب.
چرا همه می‌گویند بیچاره سلمان رشدی و نمی‌گوید بیچاره من، بیچاره ما، بیچاره کشور بدبیارِ ما که هر دم از آن دودِ غلیظ و کثیف شرّ و نکبتِ جدیدی به آسمان تنوره می‌کشد و جهان را برای زندگی یک درجه سخت‌تر می‌کند؟
جوزف آنتون نام دوران زندگی مخفی سلمان رشدی است. اما «سلمان رشدی» نامی است که پدربه خاطر علاقه‌اش به ابن رشد پزشک و فیلسوف معروف عرب که در قرن دوازدهم زندگی می‌کرد، بر فرزند خود نهاده است. ابن رشد در حوزه فلسفه به مکتب آتن تعلق داشت و طرفدار منطق ارسطویی بود.
حمله با چاقو به سلمان رشدی یک بار دیگر اهمیت این نقل قول را نشان داد: “از کسی که کتابخانه دارد و کتاب‌های زیادی می‌خواند نترس، از کسی بترس که تنها یک کتاب دارد و آن را مقدس می‌پندارد. “
حسن حسام، شاعر، نویسنده و فعال سیاسی می‌گوید اصولاً مذاهب و به ویژه اسلام دگراندیشی را تحمل نمی‌کنند. این برنامه را می‌بینید:
چرا پرچم آزادی بیان را با سیاست‌های آمریکا و بعد غرب باید گره زد تا منافع اقتصادی و سیاسی مانع شود که بر بامی شاهد دو هوا باشیم.
سلمان رشدی جمعه ۱۲ اوت/۲۱ مرداد در غرب ایالت نیویورک در یک برنامه ادبی با چاقو مورد حمله قرار گرفت. ما در«بانگ» سوءقصد به سلمان رشدی را «تیغ کشی جاهل و جهالت بر آزادی بیان» می‌دانیم. مجموعه‌ای از سایر واکنش‌ها:
چاقو زدن به گردن سلمان رشدی تفاوتی با زدن هواپیما به برج‌های دو قلو و به رگبار بستن نویسندگان «شارلی عبدو» ندارد. همه از یک سرچشمۀ خون‌زده آب می‌خورند؛ همه علیه تفکر، شادی و روشنائی‌اند و تا این چشمه خشکانده نشود مرتب شاهد این‌گونه وقایع خواهیم بود
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
