جهان، آشفتگیِ محض است؛ بیمعنا و خشن. در این میان، آیا نوشتن فقط پناهگاهی برای فرار است؟ جویس کرول اوتس پاسخی انقلابی دارد: نوشتن، نه یک فرار، که اسلحهای برای مقابله است. او میگوید نوشتن تلاشی شجاعانه است برای تحمیل نظم به بینظمی، ساختن معنا از دل پوچی و خلق ساختاری که زندگی را قابل تحمل میکند.
آیا میتوان مجموعهای از داستانهای به ظاهر پراکنده را همچون یک سمفونی کامل تجربه کرد؟ اپیزود جدید پادکست «آوا و نوا» از نشریه ادبی «بانگ» با اجرای گندم، ما را به اعماق جهان ادبی احمد خلفانی در مجموعه داستان «از سکوت تا تمساح» میبرد تا پاسخ این پرسش را بیابد.
پدن با قاطعیت استدلال میکند که موفقیت در نویسندگی، مانند هر حرفهی تخصصی دیگر، نتیجهی ترکیبی از استعداد، تلاش مداوم، و پشتکار است و ایدهی «حادثهی ادبی» یا خلق ناگهانی شاهکارهای ادبی را رد میکند. او این باور را که آثار ادبی بهصورت خودانگیخته و بدون زحمت خلق میشوند، اسطورهای میداند که توسط نویسندگان فرصتطلب و آماتورهای سادهلوح تقویت شده است.
