آسیه نظام‌شهیدی، منتقد نام‌آشنا در نقدی که در ویژه‌نامه نشریه ادبی نورهان(+) منتشر شده می‌نویسد: با رویکردِ هویتی/ تاریخی، رمان «من در پرانتز» فریبا صدیقیم که روایت منزلت و نقش زن در وضعیت سه‌گانه خانه/ میهن/ غربت است، رمان قابل تاملی در ادبیات زنانه ما محسوب می‌شود.
نوشتن بی‌شک یکی از راه‌های نزدیک شدن به خود و بازیابی خویشتن است، جمع کردن قطعه‌هایی که این‌جا و آن جا، در روزمرگی، گم شده است. ولی آیا چنین چیزی به‌راستی ممکن است؟ آیا سروکار ما در آن صورت با زمان‌های “هرگز” و قلمروهای “ناممکن” نمی‌افتد؟
درونمایه‌ی داستانِ بلندِ «پی‌نوشت: اپراتور» جست‌وجو و برون‌فکنی این مفهوم است که برای درک و داوری نقشِ انسان‌ها در رویدادها آن‌ها را خوب یا بد، سیاه یا سفید تصویر نکنیم، بلکه آن‌ها را در گستره‌های گوناگون‌شان بشناسیم.
درونمایه رمان تازه ناهید کشاورز: راز یا پنهان‌کاری به عنوان آن عاملی که چفت و بست عاطفی خانواده و متضمن ارتباط عاطفی و درونی اعضای خانواده با یکدیگر است؟
استان‌های این مجموعه ساختاری فراکتال (برخال)-مانند دارد در این معنا که هر بخش از آن با کل‌اش همانند است. کتاب را که بازمی‌کنید در حال خواندن داستانی از یک مرد ژاپنی میانسال هستید که داستان یک مرد ژاپنی میانسال را تعریف می‌کند.
این رمان ماجرای سفر مشترک دو زوج ایرانی به دره مرگ Death Valley در ایالت نوادای آمریکا را روایت می‌کند. سفری از بیرون به درون.
یک مترجم چینی به نام لین شو در سال ۱۹۲۲ دن کیشوت را از زبان اسپانیایی به چینی ترجمه کرد. او اما نه تنها کوچکترین آشنایی با زبان اسپانیایی نداشت، بلکه با هیچ زبان دیگر غربی هم آشنا نبود.
انتشارات «شمع و مه» مجموعه‌داستان «روباه شنی» نوشته محمد کشاورز را به زبان انگلیسی در خارج از ایران منتشر کرده است. داستان‌های این مجموعه را زهرا رضازاده به انگلیسی ترجمه کرده.
انتشارات پیام در آلمان مجموعه شعر تازه‌ای از علی آشوری، از مهم‌ترین و پرسابقه‌ترین شاعران ایرانی در تبعید را منتشر کرده است: عاشقانه‌هایی با عنوان «نگین جسم و جان».
در این رمان ریچارد رایت بیش از هر نویسنده سیاهپوست دیگری در آمریکا به رابطه پر تنش پلیس و سیاهان برای درک ابعاد نژادپرستی توجه کرده است.
نسیم خاکسار، نویسنده سرشناس تبعیدی «همه تکهپارههای زری» را با «شهرزاد» قایسه می‌کند و می‌نویسد «در این روایت اکبر سردوزامی نیز با نقل‌هایش شخصیت دوم این داستان‌ها می‌شود.»
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
