رد چنگ و دندان‌های حاکمیت بر تن و چهره‌ی تیاتر شهر را می‌توان در سیاست‌های، طرد، جداسازی و محاصره‌ی این فضای مردمی در سال‌های اخیر به‌خوبی تشخیص داد. آنها به هر کاری دست زده‌اند تا آنجا را تسخیر کنند، حصارکشی تنها یکی از این تلاش‌هاست.
باید دامنه‌ی این جنبش مردمی کنونی از حالت تنها همبستگی با اعتراضات در خوزستان (برای آب) فراتر برود، سراسری شود، و همه‌ی جنبه‌های مختلف تضادهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، معیشتی، اقلیمی، بهداشتی، تبعیض قومی… جامعه ایران امروز را در بر بگیرد.
رای ادامه زیستن باید چیزی برای خوردن داشت، مردم خوزستان اما ندارند. برای زیستن باید کار داشت، مردم خوزستان اما ندارند. برای زیستن باید بهداشت و مسکن داشت که مردم خوزستان ندارند. و این‌ها همه در شمار حداقل امکانات زندگی‌ست که دولت باید برای شهروندان خویش تهیه کند.
معترضان به زبان عربی و فارسی فریاد می‌زنند: آب! آب! ما تشنه‌ایم. دام‌هایمان دارند می‌میرند. آن وقت حکومت مثل همیشه پاسخ این صداها را با گلوله می‌دهد.
انسان‌ها در مجموع و در یک مقیاس واحد تعریفی مشخص و یکسان دارند ولی زمانی که آنها را به افراد یا گروه‌های مختلف خاصی تقسیم کنیم، آنگاه متفاوت می شوند. به همین دلیل نمی‌توانیم همه را حتا در یک «فاجعه »یکسان ببینیم تنها چیزی که در یک فاجعه مشترک است خود «فاجعه» است.
«آقا، آقا، مظاهرات سلمیه، چرا آتیش میزنی… کاملا سلمیه، چرا تیر میندازی… تو که خاکتو نبردن، آبتو نبردن، گوش کن، ما آب و زمینمون رو
من چند هزار داستان بنویسم تا هور لبریز شود، و صاحبان گاومیش‌های سیراب و شاد به جان من و داستان‌هام دعا کنند؟ داستان باید رودی شود که جریانش را به سوی تشنگان تغییر دهد.
هیچ نویسنده و شاعری کلامی نمی‌یابد، تا آن چنان که درخور باشد، تسلا بدهد و تسلیت بگوید به بازماندگان سرکوب و سوگواران کشتار در این بَلاکربلایی که حکومت اسلامی ساخته.
کانون نویسندگان ایران از سانسور مطبوعات ایران نیز انتقاد کرد و نوشت با وجود مشکلات فراوان، «از این نابسامانی‌ها و فریادهای اعتراض در آنها نشانی نیست».
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
