وقتی سایهٔ ضحاک از بالای سرت لحظه‌ای کنار نمی‌رود، پس تو برای سگی می‌نویسی که طی مسیر دو گورستان می‌خواست همراهی‌ات کند و سال بعد که از علی پرسیدم «از گوودی چه خبر؟» با همان لحن عبوس و چشمان کم‌فروغ تسخر زد که مرد، که رفته .اما به کجا؟
فکر می‌کردی رنج، جذابیتِ پنهانِ بورژوازی است، اما یک مجموعه آدم که همزمان رنج می‌برند انگار چیزی گسیخته است، یک مجموعه آدم همزمان که روی ماکتِ گردِ زمین ولو می‌شوند دنبال وطن پلاستیکی‌شان، چال می‌شوند.
چشمِ بی‌پلک
چشمِ لخت
چشمِ تماماً چشم
چشمی که پارچه‌ای سفید می‌کشند روی سرش
و دو دست می‌رسد به هم.
«گویه‌ها» مجموعه تازه‌ای‌ست در نشریهٔ ادبی بانگ که به کوشش علی اسدالهی و زیر نظر او فراهم می‌آید. ما سال ۱۴۰۳ را با این مجموعه و با شعری از امین مرادی می‌آغازیم.
و آنگاه که از تاریخ، طومارها بیرون گرفتند، پس آنچه بر ما رفت، چو خوانده بیاید، گو مطربان را زخمه بگیرند، و خونِ رَز روان می‌دار که حکایت خونِ جوان باشد.
با صرف «سَلْخ»، در صیغه‌ی مبالغت، با «قتل» که اسم فاعلش شماره‌ای سازمانی‌ست – محرمانه است –با مفعولِ «جَرْح»، برآویختگان در کوی‌ها، برخاستند و شکرانه را کمر بستند.
جمعی از دانشجویان و دانش‌آموختگان دانشگاه علم و صنعت جمعه ۷ بهمن/۲۷ ژانویه در بیانیه‌ای خواهان آزادی علی اسداللهی، دانشجوی زندانی، شاعر و از اعضای کانون نویسندگان ایران شدند.
مونا رشیدی، همسر علی اسداللهی یکشنبه ۱۸ دی با انتشار پیامی در توییتر اعلام کرد که این شاعر زندانی و منشی کانون نویسندگان ایران را مورد ضرب و شتم قرار داده‌اند و هم‌اکنون هم ممنوع‌الملاقات است.
کانون نویسندگان ایران با انتشار اطلاعیه‌ای اعلام کرد که آیدا عمیدی (از دبیران کنونی کانون نویسندگان ایران) که ۱۴ آذرماه بازداشت شد هم‌چنان در بند است و از وضعیت علی اسدالهی (منشی کنونی کانون) که از ۳۰ آبان در بازداشت بوده است هیچ خبری در دست نیست.
از ارتفاع فَسیل، سایهٔ خرماچین، نیفتاد روی زمین، نخل: فقیدِ تابستان، نخل: تفتهٔ رشیدِ ریگستان
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
