آریامن احمدی

این صدایِ تازیانه‌یِ خداوند است
بر تنِ نحیفِ زنِ لوط در سُدوم
بر خاکِ زنده‌به‌گورِ کنیزی در پِترا
بر شرمگاهِ دخترانِ باکره‌ در مکّه…

در تاریک‌ترین شبِ این سرزمین، خورشیدِ هزارساله‌، از موهایِ آویخته‌ات‌‌ بر دست‌هایِ زیرِ تابوت، روزش را آغاز می‌کند، بالاتر از گلدسته‌هایِ اوین، بالاتر از بلندگوهایِ انقلاب در ظهرِ جمعه

دیدی ماه‌مُنیر! گفته بودم با دوازده نوه در انتظارِ بوسه پیر می‌شوی… گفته بودم ترحم‌برانگیزتر از زنانِ کشورِ شکست‌خورده نیست که ایستاده باشی رویِ تنهاییِ زنی در نیزار

امروز صبح هم مثلِ همه‌ی صبح‌های جهان نبود/مرگ با صدای «الله‌اکبر» به کوچه آمد/و بعد… تمامِ شهر شنیدند:/ مرگ صدایِ ضجه‌هایِ مادری در «ستارخان» می‌داد/ و شب که با «اذانِ مغرب» به پیرانشهر رسید/به زبانِ کُردی در لالاییِ مادرِ طاهر می‌گریست: «پسرم، کبوترِ خونین‌بالم…»