مینا نصری، منتقد ادبی، در بحث درباره داستانی از پیمانه ملازهی به تحلیل ویژگی‌های زبان زنانه و تأثیر آن بر شخصیت‌های زن در ادبیات می‌پردازد. او همچنین به مشکلاتی که در ادبیات زنانه وجود دارد، از جمله عدم تجربه رهایی شخصیت‌ها، و نقش رسانه‌ها و ادبیات در ارتقاء آگاهی قربانیان خشونت اشاره می‌کند.
از ارواح جنازه‌های انداخته توی دریاچۀ نمک قم شروع شد. جنازۀ یک قاتل یا حتا قاتل زنجیره‌ایِ اعدام‌شده را که مثل آدم تحویل خانواده‌اش می‌دهند. اما جنازه یا نیمجانه‌های آش و لاش زندانیان سیاسی را تشییع می‌کردند با هلی‌کوپتر و خالی‌می‌کردند توی دریاچۀ قمِ مقدس…
جلد ۲۶ «دانشنامۀ جهان اسلام»، تحریفی از وقایع زندگی اهل فرهنگ ایران است. جز این بی‌دقتی‌هایی در آن به چشم می‌خورد. این دانشنامه که نزدیک به سه دهه از تأسیس آن می‌گذرد، آغازی درخشان داشت، و نگارنده می‌خواهد با این تاریخچه آغاز کند.
نکند او به مرگ خود راضی شده است تا ما را به خواندن خود راضی کند؟ نکند او ما را می‌خواند؟ نکند زبان و نگاه ما را می‌خواند؟ نکند اعترافات خود را نوشته است تا دوبار بمیرد؟ نکند خواسته است یک بار خود بمیرد یک بار با ما بمیرد؟ نکند خواسته است یک بار چون نویسنده بمیرد یک بار چون خواننده‌ی خود؟
نویسنده، در این کتاب با به‌کارگیری اسطوره‌هایی با ماهیت فلسفی، بستری مناسب برای بررسی پرسش‌های عمیق درباره‌ی زندگی، مرگ، سرنوشت و معنای هستی فراهم می‌کند.
در گذار از ۲۰۲۴ به ۲۰۲۵. آنچه که در سال میلادی ۲۰۲۴ پشت سر گذاشتیم.
ماجرا از اینجا شروع شد که یک روز صبح، همه همسایه‌های یک کوچه همین که چشم باز کردند دیدند زن‌هایشان نیستند. نه اینکه از همان اول همه از حال هم با خبر باشند، نه! کمی طول کشید تا فهمیدند که مادرها دست دخترهایشان و مادربزرگ‌ها دست نوه‌های دخترشان را گرفته‌اند و رفته‌اند.
بیانیه حاضر با امضای ده‌ها نویسنده و شاعر و مترجم و روزنامه‌نگار و استاد دانشگاه و کنشگر سیاسی و مدنی به شدت به حادثه هتک حرمت به آرامگاه غلامحسین ساعدی در گورستان پرلاشز واکنش نشان داده است. امضاکنندگان با زبانی تند و انتقادی، این عمل را محکوم کرده و آن را نشانه‌ای از رذالت، شقاوت و فاشیسم دانسته‌اند.
به گزارش رادیو زمانه منصور یاقوتی ملقب به «گُل باخی» از مهم‌ترین نویسندگان جامعه‌گرای ایرانی شنبه ۸ دی بعد از تحمل یک دوره بیماری سرطان
این مدرس داستان‌نویسی بر آن است که نوشتار زنانه خواه‌ناخواه بخش بزرگی از مراحل برون‌رفت از مسئله، یعنی شناخت و به رسمیت شناختن آن را شامل می‌شوند و این امکان را فراهم می‌کنند که فرد خود را در آیینه داستان ببیند.
در این دوره نویسندگانی که آثار برجسته‌شان سرنمون (prototype) در ادبیاتند، بررسی،تحلیل و یا مقابله تطبیقی خواهند شد. داستان‌ها برای اعضا ارسال خواهند‌شد.
هتک حرمت آرامگاه غلامحسین ساعدی توسط فردی که ادعا می‌کند جامعه‌شناس و از هواداران رضا پهلوی‌ست نه تنها یک عمل شنیع و غیرقابل توجیه است، بلکه نمادی از بحران عمیق فرهنگی و سیاسی جامعه ماست. برای یادآوری اهمیت غلامحسین ساعدی، متن سخنرانی نسیم خاکسار در هفتادمین سالگرد این نویسنده بزرگ را بازنشر می‌کنیم.
شهریور گذشته دیوارنگاره‌ای در میدان ونک تهران با تصویری از نقاشی معروف «یوسف و زلیخا» اثر کمال‌الدین بهزاد نقاش قرن نهم در مکتب هرات و ابیاتی از سعدی رونمایی شد. در ویدیویی که می‌بینید یوسف نه تنها از زلیخا نمی‌گریزد بلکه چنانکه باید باشد در او می‌آویزد.
خانم آپوستولوس بر خلاف ظاهر گیج و گولش تنها کسی بود که در پانسیون عقل سلیم داشت و طناز بود، اما او سرپیشخدمت را می‌شناخت و مفصل درباره‌ی ناهار بروآ پرسید و می‌خواست بداند از هرکسی چه صدایی درآمده. به این نحو بود که از دیر رسیدنش باخبر شد.
پیمانه ملازهی، نویسنده داستان «سنگ خاکستری» می‌گوید می‌توان با کمک ادبیات به انتقال تجربه رهایی زنان از سرکوب‌های جنسیتی کمک کرد. مهم‌ترین راه رهایی در آموزش و آگاهی است.
نگرشی که بهار به هنر و ادبیات دارد مبتنی بر رویکردی هرمنوتیکی است: همه چیز از متن می‌آید و به متن بازخواهد گشت. از سوی دیگر بهار تلاش می‌کند که تفکیک زیباشناختی یعنی مجزاساختن هستۀ ناب زیباشناختی را در نقد خود به‌مثابۀ یک فرایند استخراج‌گونه‌ای می‌بیند که فقط در همان ساحت می‌تواند عیان شود.
اینجا خاورمیانه است و زیر چشم‌های مردم تشنه از هفت تپه تا کوه‌های شنگال تیر می‌بارد و خدایی که در شش روز جهان را آفرید قرن‌هاست که در روز هفتم به خواب رفته است.
انتشارات آسمانا به تازگی با ویرایش امیر کلان مهدی گنجوی و آنیسا جعفری لاله جوانشی مجموعه مقالات سمپوزیوم مطالعات زبان مک‌گیل در سال ۲۰۲۳ را با عنوان «زبان، انسان و جامعه: ادبیات و زبان‌های اقلیت در ایران» منتشر کرده است.
پیرمردی کنار پنجره نشسته، سایه‌نما. دستش را ستون سر کرده، جوری که معلوم نیست دارد چرت می‌زند یا روزنامه‌ی روی میزش را می‌خواند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
