این نویسنده ژاپنی چه روی صفحه کاغذ و چه در برابر آینه سراسر عمر خود را صرف پرورش زیبایی کرد، تنها برای اینکه آن را با خودکشی به سبک سامورایی پایان دهد. هر دو عمل از وسواسی دیرینه حکایت دارند.
نویسندگان روز ژاپن به ناگهان در صحنه‌ی ادبیات جهانی حضور پیدا نکرده‌اند. آنها در تداوم سنتی ادبی در جهان مطرح شده‌اند. درکی متمایز و تا حدی شاعرانه از زندگی و نقشی که انسان در جهان ایفا می‌کند به آن نویسندگان جایگاهی ویژه در ادبیات جهانی بخشیده است.
اوئه فرزند دوران شکست ژاپن در جنگ است. پسرش از آسیب مغزی رنج می‌برد و قدرت تکلم و توانایی برقراری ارتباط با دیگران را نداشت. التیام خانوادگی و اجتماعی مهم ترین درونمایه آثار اوست که به کنش خانوادگی و اجتماعی او هم جهت داده است. گفت‌وگو با او را می‌خوانید.
وب‌سایت جایزه نوبل از کنزابورو اوئه به عنوان نویسنده‌ای یاد کرده است که در آثارش «با نیرویی شاعرانه و در حدفاصل بین واقعیت و اسطوره، جهانی را می‌آفریند که نمایانگر مخمصه‌ها و نگرانی‌های انسان در عصر کنونی‌ست.»
استان‌های این مجموعه ساختاری فراکتال (برخال)-مانند دارد در این معنا که هر بخش از آن با کل‌اش همانند است. کتاب را که بازمی‌کنید در حال خواندن داستانی از یک مرد ژاپنی میانسال هستید که داستان یک مرد ژاپنی میانسال را تعریف می‌کند.
