آرش دبستانی در مصاحبه با فرشته نزاکتی (رادیو زمانه) می‌گوید: مجموعه داستان او با اول شخص جمع آغاز می‌شود که بعد به تدریج در داستان‌های بعدی «ما» به «من»های متکثر بدل شود. در این میان «لحن» ایجاد تکثر می‌کند.
وفاداری به لحن و زبان شخصیت‌ها، استفاده از حواس پنج‌گانه در وصف‌ها، به کارگیری دیالوگ، پرهیز از خودسانسوری و ایجاز از ویژگی‌های این کتاب است.
نویسنده‌ای که هرگز نابینا نبوده چگونه یک فرد نابینا را توصیف می‌کند؟ دقیقاً چه کلمه‌هایی ممکن است به کار ببرد؟ داستان آرش دبستانی از این نظر اهمیت دارد که تصویری کاملا واقعی از زندگی یک فرد نابینا در اختیار ما می‌گذارد.
این حرف‌ها نیست. من کله‌م که گرم می‌شه می‌رم تو خودم. یادت که هست؟ اصلاً همین جوری‌ام. به پیک دوم نرسیده، رو هوام. اینام که دستشون به کم نمی‌ره. همچین توپول برات می‌ریزن که یه دونه‌ش کله‌پات می‌کنه.
همه‌جای خانه صدای چکیدن آب می‌آمد. حواسم را جمع می‌کردم تا باز پایم به چیزی نگیرد و باز انگشت کوچکم به مبل گیر نکند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
