شیدا محمدی

در این میزگرد آرش نصرت‌اللهی در گفت وگو با علی قنبری، شیدا محمدی و نسیم مرعشی توان ادبیات در ارتقای زیست اجتماعی انسان را به سنجش می‌گذارد.

محمد حسینی، گاهی همیشه به تو فکر می‌کنم، به دردانگی‌ات در کویر،به شانه‌هایت در مرغداری، و به زیرزمینی که از چهل و چهار پله می‌گذشت، تا به سیاهی سلاخ‌خانه سلام دهد.

می ترسم این پاییز نبینمت و برگ ها تلنبار در دهان کلبه ات این کلید نچرخد، لای این همه تارعنکبوت شکل کلاغی بزند از در بیرون.

گفتی من چگونه در غیاب حضورت، سایه‌نشین سکوت شوم؟ نگفتی من چگونه حتی می‌توانم این چند هجای سیاه را «س و گ» را بنویسم؟ حتی پنهانی در این شباروز همانند، شهامت تکرارش را به نجوا هم ندارم چرا که چنین رختی بر قامت خنده‌های تودوخته نشده است.