قتل مهرجویی و همسرش یادآورنده قتل داریوش و پروانه فروهر است. مهرجویی در مستند «الماس در گام لامینور» ساخته حسن صلح جو گفته بود: «این کلاهی که ۴۰ سال سر ما گذاشتند را دیگر نمی‌خواهم.»
ما برای دادگاه رسیدگی به قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر که با تکیه بر تحقیقاتی ناقص و کیفرخواستی پُرایراد با شتابی چشمگیر به کار خود پایان داده است هیچ مشروعیتی قائل نیستیم.
خبرگزاری قوه قضائیه از صدور رأی بدوی متهمان پرونده قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر خبر داد و اعلام کرد که متهم ردیف اول این پرونده به «قصاص نفس» و متهم‌های ردیف دوم و سوم به ۳۶ سال حبس محکوم شدند.
به گزارش شرق، این دادگاه صبح چهارشنبه ۲۷ دی در شعبه اول دادگاه کیفری استان البرز آغاز شد و با اینکه اعلام شده بود دادگاه علنی است اما از حضور خبرنگاران جلوگیری شد.
پری فیلمی به‌کارگردانی و نویسندگی داریوش مهرجویی ساخته سال ۱۳۷۳ است. این فیلم اقتباسی از رمان فرانی و زویی و داستان‌کوتاهِ یک روز خوش برای موزماهی نوشتهٔ جروم دیوید سالینجر است.
مونا مهرجویی، دختر داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر، در مراسم تشییع پدر و مادرش گفت: «احساس می‌کنم پدر و مادرم شانه‌هایم را گرفته‌اند و می‌خواهند که سرپا بمانم.» او در این مراسم، جمله پدرش مبنی بر اینکه «قاتلین میان ما هستند» را نیز تکرار کرد.
رضا شهابی، فعال سندیکایی و کیوان مهتدی، مترجم و عضو کانون نویسندگان ایران در واکنش به قتل داریوش مهرجویی و همسرش وحیده محمدی‌فر از زندان اوین بیانیه مشترکی منتشر کردند. آن‌ها در این بیانیه که با جمله معروف هوشنگ گلشیری بر سر مزار محمد مختاری آغاز می‌شود، یادآوری کرده‌اند که «در وضع موجود امور، هیچ امنیتی، حتی امنیت جانی برای دگراندیشان وجود نخواهد داشت.
روایتی چندرسانه‌ای از حاشیه‌های قتل داریوش مهرجویی و همسرش وحیده محمدی‌فر بر اساس مستنداتی در شبکه‌های اجتماعی.
نسرین ستوده در واکنش به قتل داریوش مهرجویی و همسرش نوشت: «این خبر در حافظه تاریخی هر ایرانی، یادآور قتل فجیع داریوش فروهر و همسرش است که به سالگرد قتل آنان نزدیک می‌شویم.»
خبری تکان‌دهنده. به گزارش خبرگزاری‌های داخل جسد داریوش مهرجویی و همسرش وحیده محمدی‌فر در ویلایشان واقع در شهرکی در حوالی کرج یافت شد. آن‌ها با ضربات چاقو به طرز فجیعی به قتل رسیده‌اند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
