داریوش مهرجویی (۱۷ آذر ۱۳۱۸ – ۲۲ مهر ۱۴۰۲) فیلم‌ساز و نویسنده ایرانی و از بنیان‌گذارانِ کانونِ سینماگرانِ پیشرو و یکی از فیلم‌سازان برجسته ایران و از چهره‌های اصلی موج نوی سینمای ایران به شمار می‌رود.
مهرجویی و همسرش، وحیده محمدی‌فر، شامگاه ۲۲ مهرِ ۱۴۰۲ در خانه ویلایی خود در مشکین‌دشت کشته شدند. دخترشان جسد آنها را کشف کرد و ماجرا را به پلیس گزارش داد. پیش از این حادثه، محمدی‌فر در صفحه شخصیِ خود در شبکه‌های اجتماعی از تهدیدهای «شخصی ناشناس با لهجه غیر ایرانی» با چاقو از پشت درِ ویلا خبر داده بود. او همچنین در این پست در صفحه اینستاگرام خود نوشته بود که در هفته‌های اخیر مورد سرقت قرار گرفتند و دو سنتور مربوط به پروژه سنتوری ۲ از او دزدیده شده بود. پلیس دو نفر مظنون به قتل را بازداشت کرد. قوه قضائیه هم بعدها اعلام کرد که دو متهم پرونده شناسنامه ندارند و با آزمایش‌های پزشکی مشخص شده است هنوز به سن قانونی نرسیده‌اند.
دادگاه قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر در مدت دو روز و در عرض ۱۱ ساعت برگزار شد. در این دادگاه متهم ردیف اول ابراز بی‌گناهی کرده بود و گفته بود که اعتراف‌هایش تحت فشار پلیس بوده است.
مانوش منوچهری، وکیل پرونده قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر شنبه ۲۱ مهر در گفت‌وگو با روزنامه اعتماد اعلام کرد که با گذشت یک سال از آغاز تحقیقات جنایی و قضایی درباره این دو قتل، هنوز ابهامات بسیاری بی‌پاسخ مانده است. از نظر او چهار نفری که در این رابطه بازداشت شده‌اند تنها «اجراکننده اوامر» بوده‌اند و «حتما پای آمر دیگری» هم در میان است. منوچهری به اعتماد گفته است:
«متهمان انگیزه کافی برای جنایت علیه این دو نفر نداشتند. بنابراین حتما پای یک آمر دیگری در میان است که این چهار متهم فقط اجراکننده اوامرآن آمر بوده‌اند.»
به گفته او بر همین اساس و به دلیل ایرادات در روند تحقیقات، دیوان عالی کشور پرونده را به «دادگاه یک کیفری» ارجاع داده است.
در روزهای پایانی سال ۱۴۰۲، ده‌ها دست‌اندرکار هنر و فرهنگ ایران در نامه‌ای سرگشاده به روند دادرسی در پرونده قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر، همسرش، اعتراض و اعلام کردند که دادگاه آنها را «نمایشی» و فاقد مشروعیت می‌دانند. آنها در این نامه که جمعه، ۲۵ اسفند سال گذشته منتشر شد نوشته بودند که «پایان تلخ و پُردرد» برای زندگی داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر، هر دو سینماگر، را «مظهر شرایط فاجعه‌باری» می‌دانند که «دگراندیشان در سرزمین ما سالیان سال است که اسیر آن شده‌اند».
بهرام بیضایی، بهمن فرمان‌آرا، پرویز صیاد، داریوش آشوری، آذر نفیسی، ترانه علیدوستی، جعفر پناهی، کتایون ریاحی، مژده شمسایی، رضا علامه‌زاده، محمد یعقوبی، پگاه آهنگرانی، عباس میلانی، پرستو فروهر، حافظ موسوی و علی رفیعی از جمله امضاکنندگان این نامه هستند.
اکبر محمدی‌فر، از بستگان نزدیک داریوش مهرجویی با زیر سؤال بردن کیفرخواست صادر شده علیه متهمان گفته بود که قتل این دو هنرمند، یک «اقدامِ ارعابیِ سازمان‌یافته و پیچیده» بوده و متهمان، به عقیده او، «تحت آمریتِ فرد یا افرادی دیگر» مرتکب قتل شده‌اند.
و سرانجام در سالگرد قتل مهرجویی و وحیده محمدی‌فر باید از بیانیه نسرین ستوده یاد کرد که نوشته بود: «این خبر در حافظه تاریخی هر ایرانی، یادآور قتل فجیع داریوش فروهر و همسرش است» و در ادامه این پرسش را مطرح کرده بود:
«آیا این قتل هم سیاسی است؟ این قتل سیاسی باشد یا نباشد، علت پافشاری ما برای رفراندوم جهت برقراری حکومتی معمولی را توضیح می‌دهد. چون در خوشبینانه‌ترین حالت، این حکومت قادر به برقراری امنیت نیست.»
