رمان با تکیه بر مضامین عشق، وطن، و مسئولیت‌پذیری، از طریق خاطره، اسطوره و حافظه‌ی تاریخی، خواننده را به تأمل در آینده‌ی زیست‌بوم و هویت ملی دعوت می‌کند.
ارس نشان می‌دهد که ادبیات نسل دوم نه‌تنها روایتی از فقدان و تبعید نیست، بلکه تلاشی است برای بازنوشتن هویت در زبانی تازه و آشتی با جهانی که تبعید در آن ادامه دارد. این اثر از طریق استعاره‌هایی مانند «دایناسورها» و «شمای ایتالیک»، به سکوت تاریخی و حذف صداهای مهاجران در روایت‌های رسمی اعتراض می‌کند و نوشتن را کنشی انتقادی و فمینیستی برای بازگرداندن این صداها به متن جامعه‌ی میزبان می‌داند.
