«آناندا»ی شهروز رشید هم شعر و هم مادر را در خود دارد. جست‌وجوی هر دوست و بازیافت هر دو در دنیای واژگان. گویا شعر همان مادر است و مادر همان شعری که ما از او دور می‌شویم ولی باز به سوی او برمی‌گردیم و برایش “شعرنامه” می‌نویسیم.
یکی از مهم‌ترین مشکلات در محیط تبعید، فقدان منابع و شناخت‌نامه‌های قابل اتکا برای درک خدمات و آثار چهره‌های تبعیدی است. به دلیل نفوذ و دخالت جمهوری اسلامی برای تداوم بخشیدن به «حذف» مخالفان و دگراندیشان، رد بسیاری از چهره‌های تأثیرگذار تبعیدی را حتی در ویکی‌پدیای فارسی هم نمی‌توان سراغ گرفت.
نوشتن بی‌شک یکی از راه‌های نزدیک شدن به خود و بازیابی خویشتن است، جمع کردن قطعه‌هایی که این‌جا و آن جا، در روزمرگی، گم شده است. ولی آیا چنین چیزی به‌راستی ممکن است؟ آیا سروکار ما در آن صورت با زمان‌های “هرگز” و قلمروهای “ناممکن” نمی‌افتد؟
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
