جعفر پناهی با «یک تصادف ساده» (برنده‌ی نخل طلای کن ۲۰۲۵) یکی از جسورانه‌ترین و دردناک‌ترین پرسش‌های زمانه‌ی ما را روایت می‌کند: وقتی بالاخره شکنجه‌گر سابق‌تان را در جاده‌ای تاریک گیر انداختید، با او چه می‌کنید؟ انتقام؟ قصاص؟ یا رهایش می‌کنید تا چرخه‌ی خشونت بالاخره در جایی بشکند؟
در یک اتاق کوچک بخش زنان و زایمان بیمارستان دولتی مشهد، طی فقط دو شبانه‌روز، علی رحمانی‌قناویزباف تمام ایران دهه‌شصتی-هفتادی زنان را جا می‌دهد: هما، فیزیک‌دانِ سرخورده‌ای که از کیست تخمدان می‌ترسد و هنوز نمی‌داند آیا می‌تواند مادر شود؛ ملیحه، زنی از شیروان که پس از پنج سال انتظار باردار شده اما پستان‌هایش به بیماری ناشناخته‌ای دچار شده و قانون، پزشک و شوهرش او را مجبور می‌کنند تا زایمان «جانش را فدای جنین کند»؛ و پیرزنی در کما که مرگ را به وسط اتاق زایشگاه می‌آورد.
رمان «فرار از مجتمع دخترانه» محبوبه موسوی، داستانی درباره پایان جهان نیست، بلکه روایتی است از زندگی در پسا-فاجعه. این رمان از توصیف صرف ویرانی فراتر رفته و به این پرسش می‌پردازد که چگونه می‌توان از دل همان ویرانی، جهان تازه‌ای با مفاهیم جدیدی از امید، همبستگی و جامعه ساخت. این مقاله با اتخاذ خوانشی عاطفی-زیست‌محیطی و با تکیه بر نظریهٔ اقتصاد عاطفی سارا احمد، نشان می‌دهد که چگونه محیطِ فروپاشیده، احساساتی چون ترس و شرم را تولید می‌کند، و این احساسات در فرآیندی وارونه، به عاملی برای باززایی، همبستگی زنانه و شکل‌گیری اتوپیایی سولارپانک در دل ویرانی بدل می‌شوند.
