اردیبهشت ۳۰, ۱۴۰۴

شاعر در این شعر با زبانی تمثیلی و پرتصویر، قصاب را به‌عنوان نمادی از سلاخان تاریخ و قدرت‌های خون‌ریز به تصویر می‌کشد که با مهارت و بی‌رحمی، قربانیان را تکه‌تکه می‌کنند. شعر از طریق ساتور «نُه مرگ» و روایت بابک خرمدین، به چرخه‌ی خشونت و سرکوب در تاریخ اشاره داردو قصاب، نماینده‌ی سیستمی است که با ظاهری معمولی، جنایات بزرگی را عادی‌سازی می‌کند.