شعر
پرتو نوریعلا: محبوبِ گمشدهام
سراغِ محبوب گمشدهام را از بادهای سرگردان گرفتم؛ زمزمه کردند: “آوازهای بند”ش را، در زاریِ نیزارها، سلولهای تاریک وُ نمور را دیدم و ردِّ تازیانهها را در شرمِ آبگینههای زلال.
۳ تیر ۱۴۰۱
سراغِ محبوب گمشدهام را از بادهای سرگردان گرفتم؛ زمزمه کردند: “آوازهای بند”ش را، در زاریِ نیزارها، سلولهای تاریک وُ نمور را دیدم و ردِّ تازیانهها را در شرمِ آبگینههای زلال.
خونآشام از یک سویه متافیزیکی برخوردار است: مرده و در همان حال زنده است و شبح هم نیست؛ یک جنازه متحرک است. یعنی در همین دنیای فانی ریشه دارد.