آذر ۶, ۱۴۰۴

مسعود یحیوی در این داستان، با مهارت یک میز تحریر قدیمی را به آینه‌ای تمام‌نما از گناه، غفلت و مسئولیت تبدیل می‌کند. فروش ظاهراً بی‌اهمیت یک شیء ساده، ناگهان شخصیت اصلی را روبه‌روی مادری می‌نشاند که سال‌ها پیش در سکوت از او دل کنده بود. نویسنده با بازی ظریف با «تجانس»های معنوی، مرز میان داستان و زندگی را در هم می‌ریزد و خواننده را در برابر این پرسش قرار می‌دهد: آیا هنر واقعاً می‌تواند عاطفه‌ای را جبران کند که در زندگی از دست رفته است؟