خرداد ۴, ۱۴۰۴

فرد لونزر در این مقاله به بررسی چالش‌های واقع‌گرایی در جهانی می‌پردازد که روزبه‌روز به داستان‌های ژانری مانند علمی-تخیلی، هیجان‌انگیز و فانتزی شبیه‌تر می‌شود. او با اشاره به اختلاف تاریخی میان اچ.جی. ولز و هنری جیمز، استدلال می‌کند که داستان علمی-تخیلی، با وجود توانایی‌اش در به تصویر کشیدن امیدها و ترس‌های معاصر، به دلیل حس قطعیت و انتخاب یک آینده خاص، واقع‌گرایی را به‌طور کامل منتقل نمی‌کند. در مقابل، ادبیات داستانی با انعطاف‌پذیری و پذیرش ناتمام بودن، ظرفیت بیشتری برای به تصویر کشیدن واقعیت‌های آشوبناک و پیچیده امروز دارد. لونزر با مثال‌هایی از رمان‌های معاصر مانند «مدار» سامانتا هاروی و «پاسخ‌ها» کاترین لیسی نشان می‌دهد که ادبیات داستانی می‌تواند با الهام از هیجان و تخیل داستان علمی-تخیلی، زمان حال را به‌گونه‌ای واقع‌گرایانه و ملموس به تصویر بکشد، حتی بدون اختراع آینده.