شهروز (محمدرضا) جویانی، روزنامه‌نگار و از دست اندرکاران ماهنامه «مفید» از نشریات مهم ادبی در سال های دهه ۱۳۶۰ دوشنبه ۱۵ آبان در ۷۳ سالگی در یک خانه سالمندان درگذشت. او به آلزایمر و پارکینسون مبتلا بود.
کارگاه داستان‌نویسی شهریار مندنی‌پور برای دورۀ «ده و دو شب» چند عضو جدید ثبت‌نام خواهد کرد. در این کارگاه ضمن بررسی و تحلیل آثار نویسندگانِ
در افسانه‌ی کهن غولی از عمق اعصار، ناتوان از ره‌پویی، به ترفندی رذیلانه بر دوش سلیم نامی می‌نشیند و پاهای تسمه‌وار خویش بر بدن او دوال کرده و هرآنچه خواهد فرمان می‌دهد.
اکبر گلپایگانی مشهور به گلپا، خواننده ایرانی در ۸۹ سالگی درگذشت. گلپا از مشهورترین خوانندگان موسیقی ایران در سال‌های پیش از انقلاب بود و شهرت او به برنامه موسیقی «گلها» در رادیو ملی ایران برمی‌گشت.
کتابفروشی ناکجا در پاریس برنامه‌ای را با حضور قاضی ربیحاوی به معرفی «لبخند مریم» یکی از رمان‌های مهم او در زمینه مخالفت با جنگ و
آنها دو نفر بودند. در جادۀ اسالم می‌رفتند. یکی‌شان آخوند بود. دیلاق. در آستانۀ سی سالگی. با ریشی به قاعدۀ آخوندی. عینکی. دور لب پایینش که ریشش نمی‌پوشاند و روی پره‌های دماغش، زیرِ دماغیِ عینک، ردپای ضایعۀ پوستی سال‌ها پیش.
ترجمه‌ی متن کامل نامه‌ی استعفای اعتراضی سارا احسان خطاب به هیئت مدیره‌ی انجمن قلم آلمان را به همراه فهرست روزنامه‌نگاران، نویسندگان و هنرمندانی که تا این لحظه در غزه کشته شده‌اند می‌خوانید.
از تیرک‌ها بدم می‌آمد. تیرک‌های سقف را می‌شمردم، تمامی نداشت. خسته می‌شدم. خواب آلود می‌شدم. بلند می‌شدم می‌رفتم سراغ دادا.
سوگ درگذشت فرزندتان را تسلیت می گوییم. بانگ را هم به سهم خود، در این اندوه شریک بدانید.»
کومار در آیینی قربانی می‌شود که در آن فریاد آرزوی بذر و باران هم‌خوانی نمی‌شود. حدیث حادثه از هیچ سر برمی‌آورد. شلیک خشک‌خواهان صحنه و سکانسی می‌سازد که او بی‌شرکت در هم‌خوانی‌ی یاران همراه، صدایش می‌برد.
انجمن قلم آمریکا یکشنبه ۲۹ اکتبر/ ۷ آبان با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد از بازداشت همراه با «خشونت و ضرب و جرح» نسرین ستوده، وکیل و فعال حقوق بشر، در مراسم خاکسپاری آرمیتا گراوند خشمگین است و خواستار آزادی فوری و بی‌قید و شرط او شد.
آخرین تصویر آگوست استریندبرگ شاید تمثیل همه‌ی ادبیات سوئد در سال‌های پایانی‌ی قرن نوزدهم و سال‌های آغازین قرن بیستم است؛ تمثیل تنهایی‌ی مردان و زنانی که در جست‌و‌جوی معنای انسان در گذرگاه زمان سرگردان مانده‌اند.
سه‌شنبه ۲ آبان در نشریه «ایران آزاد» با خاستگاه ملی‌گرایانه مقاله‌ای منتشر شد به قلم مهشید امیرشاهی. این مقاله در میان مجموعه مقالات امیرشاهی به یادگار باقی می‌ماند. به همین سبب هم آن را در نشریه ادبی بانگ، یک هفته بعد از انتشارش در ایران گلوبال، بازنشر می‌کنیم.
در تاریک‌ترین شبِ این سرزمین، خورشیدِ هزارساله، از موهایِ آویخته‌ات بر دست‌هایِ زیرِ تابوت، روزش را آغاز می‌کند، بالاتر از گلدسته‌هایِ اوین، بالاتر از بلندگوهایِ انقلاب در ظهرِ جمعه
با شعار «زن، زندگی، آزادی» و برای «انقلاب ایران» در زوریخ، شماری از شاعران ایرانی در تبعید شب شعر برگزار می‌کنند.
بورخس بیچاره؟ در این خانه تنها خواهی ماند. کتاب‌های بی‌حروف، مدال سورن بورگ و آن سینی چوبی را که به صلیب فدرال مزین است، لمس خواهی کرد. کوری ظلمت نیست، نوعی تنهایی است.
او نخستین نوازنده زن در جهان بود که برای نوازندگی گیتار دکترا داشت و سال‌ها در دانشگاه ممفیس آمریکا موسیقی تدریس می‌کرد.
چند ماهی است که با سوزان آشنا شده‌ام. می‌تواند شخصیت خوبی برای یک داستان باشد. تازگی در اداره ما استخدام شده. اعتماد به نفس و بحث‌های دائمش با تام و کِن توجه‌ام را جلب کرده است.
«همه چیز را گفتن، راز ملال‌انگیز بودن است.» ولتر به روشنی صورت‌بندی کرده است: توصیف کردن، انباشتن نیست. افزایش جزئیات، جامعیت نکات دقیق و تراکم یادداشت‌‌ها، متنی زنده نمی‌سازند. بیستر بساط درهمی است که نمی‌شود چیزی در آن تشخیص داد. محل تخلیه زباله است که آدم از آن روگردان می‌شود.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
