جایگاه ادبیات تن‌کام‌خواهانه در اسپانیا، نسبت به اروپا و آمریکای شمالی شایسته‌تر است. به زمانی که تن‌کام‌خواهی از پس موج کوتاه مدت و نه چندان قابل اعتماد با رسیدن موج ِ نومحافظه‌کاری و فمینیسم دهه‌ی هفتاد و هشتاد سده گذشته در نطفه خفه شد، اسپانیا انقلاب اقتصادی و فرهنگی تجربه کرد و در این سرخوشی به هیچ روی حاضر به مهار شادخواری ِ به دست آمده نبود.
اثری در انتقاد از بی‌تفاوتی اجتماعی در غرب نسبت به سرنوشت همنوعان با اشاراتی به داستان کوتاه امی فاستر از جورف کنراد، نویسنده لهستانی – بریتانیایی.
عاشق دو مرد بود که یکی از آنها شوهرش بود. مردها تقریباً هم‌سن و همقد و هم‌وزن بودند. موهای معشوقش خرمایی بود که به خاکستری می‌زد و کمی مجعد بود، موهای شوهرش اما طلایی بود که به خاکستری می‌زد و کمی پیچ و تاب داشت.
حمید فرازنده در ستون ۱۸۰ درجه «بانگ» دنیای شعری از آزاده طاهایی با تصاویر دریایی را می‌کاود که به تعبیر او در بیان وضعیت ما ساکنان کشتی شکسته در جهان پرتلاطم کنونی‌ست.
به‌مناسبت روز جهانی آزادی مطبوعات جایزه یونسکو در سال جاری به نیلوفر حامدی، الهه محمدی و نرگس محمدی اعطا شد. دبیرکل سازمان ملل از دولت‌ها خواست تا از سرکوب رسانه‌ها دست بردارند.
آرزوی مرجان، گردنبندی‌ست بر گردن عروس‌های خفته، و قطره‌‌ای آب در صدف پلک تو، پنهان ماند، تا تمام.
نفیسه زمان‌زاده، شاعری که تخلص «آرام» شعر می سرود، بامداد ۹ اردیبهشت در جریان یک آتش‌سوزی مشکوک در منزل خود واقع در بندرعباس، جان خود را از دست داد.
رضا علامه‌زاده، فیلمساز، نویسنده و مترجم نام‌آشنا در صفحه فیسبوک خود خبر داده که کتاب تازه‌ای از او در راه است: «گشت و گذاری در حکایت‌های هزار و یک شب». به گفته علامه‌زده او در حال بازخوانی و آماده کردن این اثر برای انتشار است.
۲۰۰ روز از بازداشت نیلوفر حامدی، خبرنگار روزنامه شرق می‌گذرد. حامدی در بند هشت زندان قرچک ورامین زندانی‌ست، تاریخ رسیدگی به پرونده او را اعلام نکرده‌اند و وکیل هم پرونده را ندیده است.
کیومرث پوراحمد در یک فایل صوتی افشا شده: «عشق، نان شب و نفسم فیلمسازی است، همه زندگی برای من ابتدا فیلم است و بعد جنبه‌های دیگر، ولی دیگر نمی‌توان فیلم ساخت و شرایط به‌شدت بد شده است.»
هیچ رمانی، حتی تخیلی‌ترین آن، بدون ارتباط با تجارب نویسنده نوشته نمی‌شود. ولی این بدان معنی نیست که بیوگرافی یک نویسنده، اصلا زندگی هر کسی، بیوگرافی هر انسانی، یک رمان است.
یارعلی پورمقدم، از نویسندگان نسل سوم جمعه ۱۲ اسفند در هفتاد و یک‌سالگی در تهران درگذشت. کانون نویسندگان ایران و محمد ولی‌زاده، یکی از دوستان پورمقدم درگذشت او را تایید کردهاند.
امضاکنندگان این بیانیه نوشتند که هدف از این حملات تروریستی «جز ایجاد رعب و وحشت و بالا بردن هزینه برای بدیهی‌ترین حقوق دختران جامعه» چیز دیگری نیست. آنها با اشاره به فاجعه اسیدپاشی‌های اصفهان در سال ۱۳۹۳ یادآوری کردند نهادهای امنیتی و اطلاعاتی حاکمیت هم در آن زمان مانند امروز سکوت پیشه کرده اند.
عده پرشماری از اعضای کتابخانه ملی خطاب به ریاست این سازمان نامه‌ای در اعتراض به تعلیق اعضا به دلیل عدم رعایت حجاب تحمیلی تنظیم کردهاند که در مدت فقط سه روز به امضای ۹۰۰ نفر از اعضا رسیده است.
در خیابان‌های شلوغ همراه با جمعیت می‌دوید فریاد می‌کشید، هیچی هم روی سرش نبود حتی همان کلاه کوه. اما یک برقی توی چشم‌هایش بود که پیکسل‌های دوربینم نمی‌توانستند ثبتش کنند، نور نبود، اگر نور بود می‌گرفتمش و با یک شات در لحظه ثبتش می‌کردم.
سید جواد طباطبایی، فیلسوف و نویسنده ایرانی، در ۷۷ سالگی در بیمارستانی در لس‌آنجلس درگذشت. تلاش او در جهت سازگاری ناسیونالیسم ایرانی با اسلام بود.
خواهر این شاعر شامگاه سه‌شنب ۹ اسفند با انتشار تصویرهایی از مقابل زندان فشافویه از آزادی برادرش خبر داد. پیش‌تر اعلام شده بود که نخستین جلسه دادگاه او در چند روز گذشته برگزار شده است.
حالا که از دیشب خودم را اینجا حبس کرده بودم، غرق در سکوت چاه به تمام اتفاقاتی فکر می‌کردم که بانی‌اش من و پدرم، قُریب بودیم؛ کسی که قرار بود من و ابوحمزه، رازش را تا ابد با خود به گور ببریم.
خانواده سامان صیدی (یاسین)، خواننده رپ که به اتهام محاربه محکوم به اعدام شده بود اما دیوان عالی کشور حکم اعدام او را تایید نکرد و ظاهراً مشمول عفو شده بود اما عفو در مورد او اجرا نشد، اعتصاب غذا کرد.
«سه قطره خون» در فضایی سرد و غم‌آلود در تیمارستانی می‌گذرد که مانند داستان «اتاق شماره ۶» آنتون چخوف تمثیلی از جامعه معاصر نویسنده است.
چهار فیلمساز برجسته اعلام کردهاند که از نمایش آثارشان در جشنواره فیلم فجر بی‌اطلاع بوده‌اند. رئیس سازمان سینمایی دولت سرکوبگر به روی خودش نمی‌آورد که این آثار را به تاراج برده‌اند. می‌گوید این فیلمسازان حق انصراف ندارند.
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
