«دکترم و من» در قالب گزین‌گویه‌هایی در گفت‌وگوی درونی با یک پزشک درمانگر شکل می‌گیرد. برخلاف «شطحیات» عرفانی یا آفوریسم‌هایی که در ادبیات غرب سراغ داریم، تأملات وهاب‌زاده در این اثر با هم در ارتباط درونی قرار دارند.