سه ماهه‌ام. نود روز است که “او” در من زندگی می‌کند. در هزارتوی رگ‌ها و ریشه‌هایم جایش را پیدا کرده و زنجیریِ سلول‌های تن من شده است. اولش، همه‌ی تن با تک تک اعضای خُرد و درشتش، رگ به رگ، عضله به عضله، دست در دست، کنار یکدیگر ایستادند.