میرزاآقاخان کرمانی در کتاب «ریحان بوستان‌افروز”، سنت ادبی فارسی را نه برای نابودی، بلکه برای نوسازی و کارآمدسازی مورد نقد قرار می‌دهد. او قصد دارد با حفظ «خانهٔ سنت»، «پنجره‌هایی تازه» بر آن بگشاید تا منظره‌ها و کارکردهای جدیدی (مانند میهن‌پرستی و حقوق زنان) را به آن بیفزاید.