جنیدی در این داستان با زبانی شاعرانه و تصاویر قدرتمند، ما را به تأمل درباره مفاهیمی مهمی مانند دیوانگی، عقلانیت، آزادی و اسارت دعوت می‌کند. این داستان را می‌توان به عنوان استعاره‌ای از شرایط هنرمندان، روشنفکران یا هر فرد متفاوتی که درگیر نظام‌های بسته درک کرد.