این شعر با زبانی نمادین و تصاویر پرابهام، فضایی از تنهایی، اضطراب و انتظار را ترسیم می‌کند. عناصری مانند آینه، فنجان‌های خالی و کوه دماوند، مفاهیمی چون بازتاب خود، خلأ و استقامت را نشان می‌دهند. شعر در نوسان بین یأس و امید، خزان و بهار، و سکون و حرکت، به زندگی و تکرار آن می‌پردازد.