محمود دولت‌آبادی: برای انسانی که آرام رفت و می‌رود

پای‌ها در راه، در بی راه، گام‌ها آرام.گیج سرنوشتی از کجا خیزان؟ کارها بی‌آزمون در روزگارانی فروبسته، خانه‌ها و کوه‌ها و شهرها پیغار، ربط‌ها دشوار، آدمی دشخوار،زندگی بسیار پر هیچ و تهی انبار!