عباس شکری با نثر شیوا، روان و بی‌آلایش‌اش از چگونگی رابطه‌های میان انسان‌ها می‌گوید و طرز فکرشان به مقوله‌های بسیاری از جمله برخورد با بچه‌ها و تربیت آن‌ها، عشق، داستان‌سرایی و قصه‌گویی، اقتصاد و اجتماع.