آن ماهِ تابان را که مى‌بینى، یوسفِ کنعان است. یوسفِ کنعان در وسطِ بشقابِ سفال نشسته است. آن عمارت هم عالى‌قاپوست و آن نگارشیرین رفتار را که با طُره‌ى مو برکنار گیسو به نظاره نشسته‌اى، زلیخاى‏ مصری‌ست. آن سیب‏ هاى سرخ هم معلوم نیست مال چه کسى باشد. شایدکه آن‏ها را براى بچه‌ى یتیم کنار … ادامه خواندن حسین آتش‌پرور: نقش جهان