چه مادرانی تهمینه!

چه ‌مادرانی، تهمینه! که‌ گیس‌هایِ سیاه‌شان را بُریدند که فرزندان‌شان را با دست‌های‌‌‌شان به‌خاک‌ سپردند پیش از آن‌که باد در موهای‌شان آواز بخواند پیش از آن‌که دست‌ها‌ی‌شان در باغچه سبز شود. چه‌ مادرانی، تهمینه! که جگرگوشه‌شان را با دعا به ‌زندان بدرقه‌ کردند و مادرانی مثلِ مادرِ من که صبح و شام ‌زنگ‌ می‌زند تا صدای مهسا، نیکا، سارینا، و همه‌ی فرزندانِ این خاک را از دهانِ تو بشنود!