سیاوش با مادر عهد بازگشت می‌بندد. مادر که شبح لشگر شر دیده است اما ناب‌باران هستی‌اش را از هراس دام خشک‌سالی‌خواهان در دم به خانه می‌خواند. رد هراس مادر در تب بغض حسرت تا همیشه می‌غلتد. سیاوش به‌هنگام هم‌خوانی‌ی سرود رودجویان به دام کوسه‌ها افتاده است. انگار اشک و دود به دندان می‌درند تخیل گذر آشنا را. انگار آوار باتوم‌ها هجوم شمیم سیاوش به مشام مادر را معرکه می‌خوانند تا جوشش دل‌تنگی‌ را با هجوم تب‌خال‌هایخون‌بار از لب او بزدایند. او اما گریز نمی‌تواند. چکه‌چکه‌ی سیاوش را چشیدن می‌خواهد. انگار مادر رایحه‌ی بود و مشام‌آزارِ نبود سیاوش را یک‌جا استشمام می‌کند.