مونای ما رفته است

  واعظان سیاهی به سوی طپش و طنین شلیک می‌کنند. روز را هدف می‌گیرند،  طلوع را خون‌چکان می‌کنند، مهتاب می‌کشند تا پنجره‌ نور نیابد. جرعه‌ای  نایاب از دست تشنه‌ای مهرجو می‌ریزد. مهرجو گرما گم می‌کند تا بی‌مرهم و  هم‌دم بماند. بذری برباد می‌رود که می‌خواهد به شاخساری بدل شود که هم  خوابگاه پرنده‌گان است هم مأوای باران هم خانه‌ی خورشید. باغ و باران و  خورشید، برگ و قطره و پرتو پژمرده می‌کنند. مونا سینه‌ی خونین بر شانه‌ی  مریم می‌چسباند و از سوز زخم ناله می‌کند. مریم از سنگینی‌ی سینه‌ی خونین  مونا ناله درسینه حبس می‌کند و در دام تشویشی سوزان، در چکمه‌‌های پرخار  زانو راست می‌کند. گردباد بغض مریم در گوشی و گوش پدر می‌چرخد. سنگینی‌ی  خاکستری که از شقایق سوخته مانده است چنان کمر پدر مونا و مریم خم می‌کند  که در شب مانای خویش تاهمیشه خم می‌ماند. مونای ما به گلوله‌ی واعظان سیاهی  رفته است. مونای ما رفته است.