باهار مومنی

داستان «همه آن زنان» محبوبه موسوی به قهر زنان به عنوان یک اقدام اعتراضی به خشونت خانگی می‌پردازد. به گفته منا میرزایی غیبت زنان، تمثیلی از اتحاد و اعتراض آن‌ها به خشونت و نابرابری است.

رمان «همه‌ی آن زنان» اثر محبوبه موسوی با استفاده از تکنیک‌های روایی چندلایه و تمثیلی، به بررسی جایگاه زنان در جامعه، خشونت خانگی و نابرابری جنسیتی می‌پردازد. غیبت ناگهانی زنان از محله، فضایی پرالتهاب ایجاد می‌کند که خواننده را به تأمل درباره‌ی شرایط زنان و روابط آن‌ها با مردان دعوت می‌کند. باهار مومنی در تحلیل این اثر، تأکید کرد که غیبت زنان نمادی از اعتراض به سرکوب سیستماتیک در جامعه‌ای مردسالار است و این داستان هشداری است درباره‌ی عواقب نادیده گرفتن و انکار زنان.

این مدرس داستان‌نویسی بر آن است که نوشتار زنانه خواه‌ناخواه بخش بزرگی از مراحل برون‌رفت از مسئله، یعنی شناخت و به رسمیت شناختن آن را شامل می‌شوند و این امکان را فراهم می‌کنند که فرد خود را در آیینه داستان ببیند.

این اثر منحصربه‌فرد، با شجاعتی ستودنی در نمایش صادقانه و بی‌پرده لحظات ساده اما باشکوه زندگی، بیننده را با بنیادی‌ترین دغدغه‌های انسانی همچون تنهایی، عشق و مرگ روبرو می‌کند.