داستان

در داستان فال مثل این است که زمان متوقف مانده و فلاکت مردمان یک شهر بر مدار بسته تکرار می‌شود. قباد آذرآیین، متولد ۱۳۲۷، مسجد

طرحی در پیش‌زمینه ساکنان یک منطقه محروم در شمال ایران که می‌خواهد فقر و رنج خاموش روستائیان را وارسی کند با تاکید بر گویش محلی.

داستان با این سطرها آغاز می شود: غروبی از غروب‌های پاییزیِ تهران، که تنهایی به قیلوله خوابی دَرم رُبوده بود، ندایی شنیدم انگار بیدار/ خواب

جشن یک‌نفره مجموعه داستان «جشن یک‌نفره» پس از انتشار مجموعه داستان موفق «هیچ اتفاقی برای من نمی‌افتد» ‏دومین مجموعه داستان مسعود کدخدایی است‎.‎گذشته از داستان

با چشم بصیرت می‌توان دید که نرمه بادى برگ‌های زرد شاخه‌ی درخت توتی را که دزدکى از بالاى دیوار خانه‌ای به کوچه سرک کشیده، می‌چیند

صداهایی  توی دالان‌های خالیِ کله‌اش می‌پیچند … «… و یادم باشد هنوز حالاست.آن جا بیرون، هنوز  باغ ماست که آن جاست : طلسم شده و 

۱ شب تابستانی جلیل و قَدری بود. هوا دم کرده بود. ما نشسته بودیم دو طرف مغازه کربلایی علیشاه روی سکوهای سمنتی، انگاری نیمکت. چپق

زن پیر پای دیوار چمباتمه زده و گردن کشیده بود به جلو. معلوم نبود دارد گوش میدهد یا حواسش پی نهال خشکیده در گلدان است.

شما هنوز هم خواب مى بینید؟ خوشا به سعادتتان. خواب دیدن نعمت، و حتى غنیمت بزرگى ست. خواب دنیاى ممکنات است. دنیاى شدنى هاست، غیرممکن