«بگذار آن را جاز بنامند» نوشته جین ریس و به ترجمه نسیم خاکسار: روایتی از عصیان یک دختر مهاجر رنگین‌پوست در لندن که سیستم او را به آستانه درهم‌شکستگی و فروپاشی درونی می‌رساند. به شکل کتاب صوتی.
بسیاری از جوانان عشق‌ورزی‌شان در تعریف عشق نمی‌گنجد. همان‌ها هم خیلی زود تسلیم ظاهر و تن یکدیگر می‌شوند و به‌راحتی تنهایی و خلوت‌‌شان را رها می‌کنند.
روایتی از عصیان یک دختر مهاجر رنگین‌پوست در لندن که سیستم او را به آستانه درهم‌شکستگی و فروپاشی درونی می‌رساند.
آدم بعد از ۳۰ سال دوری از لبنان به زادگاهش برمی‌گردد. روایتی از ۱۶ روز اقامت او در موطن‌اش.
اولین داستانی از ریچارد براتیگان که به فارسی ترجمه شد. آن هم به قلم بهمن فرسی، داستان‌نویس توانای ایران.
مادام بوواری بیش از آنکه روایتِ صرف بی‌اخلاقی‌های یک شخصیت داستانی باشد ترسیم‌گر و برملاکننده فضای غیراخلاقی جامعه است.
این نویسنده برجسته مکزیکی در داستان‌هایش با چیره‌دستی طنز و تخیل و انتقاد اجتماعی را با هم ترکیب می‌کند.
رمانِ پیرمرد و دریا، نوشته‌ی ارنست همینگوی، صحنه‌ی نبرد انسان و طبیعت است؛ صحنه‌ی نبردِ انسان و زمان.
اگر در پاییز ۱۹۷۹ مرا می‌دید، در تشخیص هویت‌ام، این‌که کیستم، کجایی‌ام یا از کدام قشر جامعه‌ام، چه‌بسا دچار مشکل می‌شدید. آن روزها ۲۴ ساله
وقتی که کاملاً به خودمان تعلق داریم و با گشودن کتابی به دنیای ادبیات وارد می‌شویم، چه اتفاقی در ما می‌افتد؟ بیداری. مهم‌ترین مضمون آثار
در این داستان که رضا علامه‌زاده از کتاب قصه‌نویسان جدید کوبا برگرفته و ترجمه کرده به طرزی شگفت‌آور مسافران یک اتوبوس به یک اثر هنری تبدیل می‌شوند.
به مناسبت صدمین سال تولد آنه‌ماری شوارتسنباخ، نویسنده، محقق، جهانگرد و هنرمندِ عکاس سوئیسی آثار او دگربار در کشورهای غربی منتشر شد و نامش بر
فارسی: ع. بهرامی یکى از کشیش هاى فرقه یونیتاریسم۱ که شنیده بود رفته ام پیش ماهاریشى ماهش۲، پیرو مرادِ بیتل ها و داناون و میافارو،
«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته و با کوشش شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر اداره می‌شود.
