بانگ – نوا

مسعود یحیوی در این داستان، با مهارت یک میز تحریر قدیمی را به آینه‌ای تمام‌نما از گناه، غفلت و مسئولیت تبدیل می‌کند. فروش ظاهراً بی‌اهمیت یک شیء ساده، ناگهان شخصیت اصلی را روبه‌روی مادری می‌نشاند که سال‌ها پیش در سکوت از او دل کنده بود. نویسنده با بازی ظریف با «تجانس»های معنوی، مرز میان داستان و زندگی را در هم می‌ریزد و خواننده را در برابر این پرسش قرار می‌دهد: آیا هنر واقعاً می‌تواند عاطفه‌ای را جبران کند که در زندگی از دست رفته است؟

در پادکست «آوا و نوا»، به سراغ رمان تکان‌دهنده «چشمی که رفت، نگاهی که آمد» می‌رویم؛ داستان زنی که چشمش را در راه آزادی از دست داده و در انزوا و تبعید، ناامیدانه در جستجوی معنایی برای زندگی‌است. اما نجات او از جایی آغاز می‌شود که کمترین انتظارش را دارد: یک فنجان دمنوش زعفران و گفت‌وگویی خودمانی با همسایه‌ای سالخورده. این اثر زیبا و عمیق به ما یادآوری می‌کند که شفا یافتن، اغلب در دل ساده‌ترین ارتباط‌های انسانی نهفته است.

جهان، آشفتگیِ محض است؛ بی‌معنا و خشن. در این میان، آیا نوشتن فقط پناهگاهی برای فرار است؟ جویس کرول اوتس پاسخی انقلابی دارد: نوشتن، نه یک فرار، که اسلحه‌ای برای مقابله است. او می‌گوید نوشتن تلاشی شجاعانه است برای تحمیل نظم به بی‌نظمی، ساختن معنا از دل پوچی و خلق ساختاری که زندگی را قابل تحمل می‌کند.  

«این پرچم خمیده تسلیم»، تصویری نفس‌گیر از جهانِ ناقص‌الخلقه‌ای‌ست که چشم و گوش و قلبش را از دست داده؛ مرگ با آرواره‌های افعی بر تن کودکان می‌جنبد و پرچم تسلیم زیر غبار خمیده است. عقاب تاریکی ستاره می‌چیند، کلاغ خبررسان قارقار می‌کند و آژیر زنده ماندن در حباب‌های خون می‌ترکد. این غزه است؛ صدایی که لرز زندگی را در رگ‌ها جاری می‌کند.

اکسپریمنتالیسم (تجربه‌‌گرایی) به عنوان جنبشی آوانگارد، ریشه در تئاتر اکسپریمنتال دارد که با رویکردی ساده‌گرایانه و ساختارشکن، در تقابل با موسیقی کلاسیک و آکادمیک شکل گرفت.

پدن با قاطعیت استدلال می‌کند که موفقیت در نویسندگی، مانند هر حرفه‌ی تخصصی دیگر، نتیجه‌ی ترکیبی از استعداد، تلاش مداوم، و پشتکار است و ایده‌ی «حادثه‌ی ادبی» یا خلق ناگهانی شاهکارهای ادبی را رد می‌کند. او این باور را که آثار ادبی به‌صورت خودانگیخته و بدون زحمت خلق می‌شوند، اسطوره‌ای می‌داند که توسط نویسندگان فرصت‌طلب و آماتورهای ساده‌لوح تقویت شده است.

نخستین شماره آوا و نوا به درونمایه «طغیان» در داستان‌های کوتاه ناصر تقوایی اختصاص دارد. این برنامه با تکیه بر مقاله‌ای از سمیه سادات نوری در جمع‌‌خوانی دو داستان کوتاه «روز بد» و «عاشورا در پاییز» ناصر تقوایی  تهیه شده است.

فرسته مولوی در این شماره از ضد خاطراتش می‌گوید کتابفروشی بزرگی در تورنتو، با ویترین‌هایی رنگارنگ و بساط‌هایی برای مناسبت‌های مختلف، جایی برای «گونتر گراس» نداشت؛ نویسنده‌ای که مرگش هم نتوانست نامش را حتی برای یک فروشنده‌ی باتجربه آشنا کند.

این اشعار نه فقط درباره‌ی «رویداد مرگ» بلکه دربارهٔ پس‌لرزه‌های آن در جهان زندگان هم هستند: اینکه مرگ چگونه ماندگار می‌شود، چگونه در خاطره‌ها، اشیاء و مکان‌ها نقش می‌بندد و ادامه می‌یابد. این اشعار را می‌توانید با صدای شاعر هم بشنوید:

قطعه «رودخانه» اثر مهبد شفیع‌نژاد با بهره‌گیری از ریتمی آزاد و سیال، هارمونی نزدیک به ماژور (در مد لیدین) و ملودی‌های موج‌وار، تصویری زنده از سرزندگی و شادابی یک رودخانه خلق می‌کند.