موسیقی راک که از تلفیق ژانرهای آفریقایی-آمریکایی مانند جامپ، گاسپل و بوگی‌ووگی با بلوز، جز و کانتری شکل گرفت، به‌عنوان زبانی جهانی در موسیقی پاپولار تکامل یافت. قدرت اصلی این سبک در توانایی آن برای امتزاج با موسیقی‌های فولک سراسر جهان نهفته است، از اروپا تا شمال آفریقا و شرق آسیا. این ویژگی منحصر به فرد، راک را به پدیده‌ای فراگیر در فرهنگ موسیقایی معاصر تبدیل کرده است.
تلفیق راک و موسیقی هرمزگان
قطعه «شرجی و گرما» از گروه «جهله» نمونه‌ای درخشان از این امتزاج فرهنگی است که در آن سازهای بومی جنوب ایران مانند جهله (کوزه سفالی)، دایره و دمام با موسیقی راک ترکیب شده‌اند. استفاده از اشعار محلی با گویش جنوبی و ریتم‌های بومی، فضایی اصیل و در عین حال مدرن خلق کرده که هم نماینده‌ی موسیقی منطقه است و هم با زبان جهانی راک گفتگو می‌کند.
ماهیت تلفیقی ژانرهای موسیقایی
بسیاری از سبک‌های موسیقی مدرن ذاتاً تلفیقی هستند، هرچند به‌صورت رسمی در دسته‌بندی‌های مستقل قرار می‌گیرند. موسیقی جز با ریشه‌های آفریقایی، فلامنگو با تأثیرات شرقی، و R&B همگی گواه این واقعیت هستند که مرزهای موسیقایی همواره سیال و قابل عبور بوده‌اند. این ویژگی نه تنها غنای موسیقایی ایجاد می‌کند، بلکه نشان‌دهنده‌ی دیالوگ مستمر فرهنگ‌ها از طریق زبان جهانی موسیقی است.
